Είναι η Επέτειος της Δημοκρατίας ή η Επέτειος της Ασυδοσίας;

Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης*

Κοιτώντας γύρω μας και ακούγοντας ειδήσεις, τι βλέπουμε και τι ακούμε;

 

Έφηβοι δέρνουν και κλέβουν έφηβους

Νεαροί άντρες κακοποιούν και δολοφονούν τις συζύγους και τις ερωμένες τους

Αστυνομικοί βγάζουν στην πορνεία νεαρά κορίτσια

Οδηγοί κάνουν ανάστροφη, μηχανόβιοι έρχονται με ταχύτητα σε πολυσύχναστο δρόμο, αποτέλεσμα τρεις νεκροί

Μικροί και μεγάλοι πετάγονται σε διασταυρώσεις χωρίς να ελέγξουν

Μικροί μεγάλοι πετούν όπου φτάσουν πλαστικά και σκουπίδια

Μικροί και μεγάλοι καίνε πλαστικά

Μικροί και μεγάλοι διαδίδουν με την συμπεριφορά τους επικίνδυνα μικρόβια

Μαγαζιά διασκέδασης, Πλανόδιοι και Εξατμίσεις διαλύουν το νευρικό σύστημα ενός εκατομμύριου περίπου Ελλήνων

Μικροί και Μεγάλοι βάζουν φωτιές, θελημένα ή αθέλητα.

 

Με μια πιο προσεκτική ματιά θα δούμε και θα διαπιστώσουμε:

 

Οι Δάσκαλοι απέτυχαν να κτίσουν χαρακτήρες

Οι καθηγητές απέτυχαν να μορφώσουν

Τα Πανεπιστήμια βγάζουν μισο-ειδικευμένους αμόρφωτους υποψήφιους ακόλουθους των πολιτικών κομμάτων

Οι Δημοτικοί Υπάλληλοι με εξαίρεση ελάχιστους φιλότιμους/συνειδητοποιημένους κοροϊδεύουν.

Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι με εξαίρεση ελάχιστους φιλότιμους/συνειδητοποιημένους επίσης κοροϊδεύουν

Οι Αστυνομικοί αδιαφορούν εντελώς για το λειτούργημα για το οποίο πληρώνονται

Οι έμποροι στην πλειονότητα τους φέρονται πιο λυσσασμένα και από θηρία.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών αποσκοπεί σε τι; Στην μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου σε κάποιους;

 

 

Βιασμοί, εκβιασμοί, φακελάκια, γρηγορόσημα, και Δικαιοσύνη να αποδίδεται πολλά χρόνια αργότερα. Αν αποδίδεται.

 

Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την Δημοκρατία;;;

 

Οι πυλώνες της Δημοκρατίας έχουν κατάρρευση, αν υπήρξαν ποτέ στο νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα και ως εκ τούτου έχουμε Κρίσεις: κρίση ηθική, κρίση πνευματική, κρίση οικονομική και μέσα σε όλα έχουμε και μια υγειονομική, έναν κορονοϊό όπου η   ανευθυνότητα και η ανωριμότητα είναι ο καλύτερος σύμμαχος του.

 

Οι πρωθυπουργοί της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης μεγάλωσαν εν μέσω μιας καλύτερης παιδείας, οι επόμενοι εν μέσω μιας λιγότερο καλύτερης παιδείας και οι μετά το 2005 εν μέσω μιας ακόμα λιγότερο καλής παιδείας.

 

Οι πρωθυπουργοί της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης χρέωσαν υπέρογκα την Ελλάδα. Οι μετέπειτα από το 2005 έως και το 2012 δεν έκαναν κάτι γι αυτό, αντιθέτως κοίταξαν μόνο την καρέκλα και τα δικά τους παιδιά. Και οι μετά από αυτούς, Κυριάκος, Αλέξης και Φώφη είναι άκρατοι και αταλάντευτοι υποστηρικτές ενός κομματικού πελατειακού μορφώματος ομοιάζων με Φεουδαρχικό Σύστημα.

 

Ο Κυριάκος, ο Αλέξης και η Φώφη έχοντας μεγαλώσει εν μέσω μιας ακόμα χαμηλότερης ποιότητας παιδείας, Φανταστείτε πως θα είναι το Μέλλον.

 

Μπορείτε να γίνετε άφοβα και με μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας προφήτες.

Αυτό όλο το στηρίζουμε και το επικυρώνουμε εμείς με την ψήφο μας.

 

Και ερχόμαστε στην επέτειο στο Προεδρικό μέγαρο. Είναι η κυρία Πρόεδρος η καλύτερη επιλογή;

 

Είναι δυνατόν να είναι η καλύτερη επιλογή μια κυρία χωρίς να κατέχει διδακτορικό; Μια κυρία που ζει με τον σύντροφό της στο Προεδρικό μέγαρο; Είναι δυνατόν η κορωνίδα της Δημοκρατίας να φιλοξενεί συντρόφους και όχι συζύγους;

 

Όμως είναι ο κάθε και η κάθε πρόεδρος της Δημοκρατίας επιλογή του κάθε Πρωθυπουργού. Επιλέγει ο Πρωθυπουργός κάποιον της αρεσκειας του. Οι υπόνοιες και οι ανησυχίες ότι ο Πρωθυπουργός επιλεγεί κάποιον είτε του χεριού του είτε κάποιον ομοϊδεάτη είτε κάποιον που ικανοποιεί εσω και εξω κομματικές ισορροπίες είναι πολλές και από αρκετούς.

 

Η εν λόγο κυρία είναι η πιο αποτυχημένη μέχρι σήμερα επιλογή.

 

Πρόεδρος της Δημοκράτης έπρεπε να είναι κάποιος ή κάποια που λάμπει και μεταλαμπαδεύει σαν πραγματικός Φάρος. Κάποιος που έχει αναρριχηθεί πολύ υψηλό στην Πνευματική Κλίμακα, έντιμος, ηθικός, συλλέκτης Γνώσης και Εμπειρίας και αντικείμενο σεβασμού και εκτίμησης παγκοσμίως. Όπως ο κος Γιανναράς Χρήστος.

 

Όμως τα πολιτικά κόμματα φοβούνται έναν Γιανναρά και αν ποτέ γίνουμε προεδρική Δημοκρατία η επέκταση του κομματικού πελατειακού κράτους θα είναι αχαλίνωτη με σκοπό η θέση να καταληφθεί από έναν δικό του. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις Δημοτικές – Περιφερειακές εκλογές.

 

Αυτή δεν είναι Δημοκρατία. Δεν είναι η Δική μου Δημοκρατία. Δεν με ενδιαφέρει αυτή η Δημοκρατία.

 

Είναι δυνατόν να είναι αυτό το πολίτευμα που οραματίστηκε ο Κλεισθένης; Είναι δυνατόν να είναι αυτό το πολίτευμα για το οποίο αγωνίστηκαν πολλοί;

 

Αν ναι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Αν η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που ονειρεύτηκαν κάποιοι για να μπορέσουν να αποκτήσουν εξουσία και να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι (και τα λέει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του, όχι εγώ) τότε δεν είναι το άριστο Πολίτευμα.

 

Τότε πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα και να πάμε στο άριστο Πολίτευμα και λέγεται

 

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

 

Και δεν αφορά τους ευγενείς και πλούσιους αλλά τους Άριστους.

Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης