Ὁ Πλάτων ἀπαντᾶ εἰς τόν ἀείμνηστον καί διακεκριμένον ἐπιστήμονα Κον STEPHEN HAWKING ὁ ὁποῖος δηλώνει ἄθεος, ἀλλά καί πρός τούς ἀξιοτίμους καί καλούς Ἕλληνας πού δηλώνουν ἄθεοι.

Ὁ Κος STEPHEN HAWKING Στήβεν Χόκινγκ εἶναι ὁ διασημότερος ἀστροφυσικός, καθηγητής εἰς τήν ἔδρα τοῦ Νεύτωνος εἰς τό Καίμπριτζ καί δηλώνει ἄθεος. Τήν δήλωσιν αὐτήν ἔκαμεν τήν 21-27/09/2014 εἰς τήν Ἰσπανικήν ἐφημερίδα El Mondo κατά τήν συγκέντρωσιν ἐπιστημόνων διά μία σειράν διαλέξεων εἰς φεστιβάλ Starnus, μέ τόν τῖτλον «Γένεσις: ἡ δημιουργία τοῦ σύγχρονου κόσμου» πού πραγματοποιήθηκεν εἰς τάς Καναρίους Νήσους καί δή εἰς τήν Τενερίφη. Ἐξηγεῖ τούς λόγους τῆς ἀθεΐας λέγοντας:

«Πρίν ἀναπτύξομεν τάς ἐπιστήμας ἦταν φυσικόν νά πιστεύωμεν ὅτι ὁ Θεός ἐδημιούργησεν τό σύμπαν. Τώρα ὅμως ἡ ἐπιστήμη προσφέρει μιά πιό πειστική ἐξήγησιν ἀπό τά θαύματα τῶν θρησκειῶν. Ὅταν ἔγραφα εἰς τό «χρονικόν τοῦ χρόνου» πῶς ὲπιτυγχάνοντας μιά ἐνοποιημένην θεωρία τῶν φυσικῶν νόμων, οἱ ἐπιστήμονες θά μποῦν εἰς τό μυαλό τοῦ Θεοῦ, ἐννοῦσα πῶς θά γνωρίσουν ὅλα ὅσα θά γνώριζεν καί ὁ Θεός, ἀν ὑπῆρχεν. Ὅμως κατά τήν γνώμην δέν ὑπάρχει. Εἶμαι ἄθεος». Ὁ Κος Stephen Hawking καί κατά τό παρελθόν ἔχει διατυπώσει παρομοίας ἀπόψεις διά τόν Θεόν, παλαιότερον δέ εἶχεν χαρακτηρίσει τάς θεωρίας διά τόν παράδεισον καί τήν μεταθανάτιον ζωήν παραμυθάκια διά τούς ἀνθρώπους, πού φοβοῦνται τό σκοτάδι. Νά ἐπισημάνωμεν ὅτι Κος Stephen Hawking ὡς ἐπιστήμων πού εἶναι, καταγράφει τάς θέσεις του καί τάς ἀπόψεις του μέ κοσμιότητα, καί εἰς οὐδεμίαν τῶν περιπτώσεων δέν προσβάλλει οὐδέναν, καί κυρίως δέν ἔχει ἀντίΧριστον συμπεριφοράν. Συμπεριφοράν ἈντίΧριστον ἐκδηλώνουν ὁρισμένοι «φερόμενοι ὡς Ἕλληνες βουλευταί » τοῦ Ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου προερχόμενοι ἀπό τάς τόν χῶρον τοῦ ΣΥΡΙΖΑ.

Θά ἀναφέρομεν μόνον τέσσερις ἀπό τούς Ὑπέρνόημονας πού ἐγέννησεν αὐτός ὀ τόπος καί λέγεται Ἑλλάς. Μιά φορά ἐγεννήθησαν καί δέν θά ξαναγεννηθοῦν ἄλλοι, ἤσαν δέ καί Ὑπέρεθνικισταί. Καί ἐπειδή εἶναι σοφοί γνωρίζουν τί πράττουν, καθ’ὄτι μερικοί ἔχουν βάλει σκοπόν νά μᾶς ἐξοντώσουν, εἶναι δέ καί ἐντός τοῦ κοινοβουλίου

Ἀρχιμήδης ἡ μεγαλυτέρα ἰδιοφυΐα ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Σωκράτης, Πλάτωνας, Ἀριστοτέλης οἱ πρῶτοι καί μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, ὄλων τῶν ἐποχῶν, θεμελειωταί τῆς Εὐρωπαϊκῆς καί παγκοσμίου σκέψεως.

Ἐάν εἰς τό λεγόμενον I.Q ὑποθέσομεν ὅτι τό 10 εἶναι τό ἄριστα, ἐμεῖς οἱ σημερινοί μετά παρέλευσιν 2.500 ἐτῶν μέ ἐπιοίκιαν θά πάρωμεν 3. Ἐάν δηλ. ὑπῆρχεν ἐξέλιξις τό μυαλό μας θά ἦτο σέ μέγεθος κουκουτσιοῦ ἐλιάς. Δ’τοῦτο ὁ Πλάτων λέγει: «γνώμην δύνανται νά ἔχουν ἄπαντες, γνώσιν διά νά ἔχουν γνώμην ἔχουν;»

«ἀλλ᾽ ἆρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, γνώσεως μέν σοι φαίνεται δόξα σκοτωδέστερον, ἀγνοίας δὲ φανότερον». Δηλ. ἡ δοξασία εἶναι φωτεινοτέρα τῆς ἄγνοιας, ἀλλά σκοτεινοτέρα τῆς γνώσεως. <ΠΟΛΙΤΕΙΑ> ΠΛΑΤΩΝΟΣ 478c.

«Φημί γάρ τό μέν Ἑλληνικόν γένος αὐτό αὑτῶ οἰκεῖον εἶναι καί συγγενές, τῶ δέ βαρβαρικῶ ὀθνεῖον καί ἀλλότριον». <ΠΟΛΙΤΕΙΑ> ΠΛΑΤΩΝΟΣ 470d

«Ἡ μέν οὖν ἐπιστήμη ἐστί περί τό ἐπιστητόν, καί τοῦτο μέτ ἀποδείξεως καί λόγου διατεινόμενον» <ΗΘΙΚΑ ΜΕΓΑΛΑ>§34 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Καί αὐτοί γνώσιν εἶχον καί ἤσαν ἄριστοι ἐπιστήμονες.

Ὁ Πλάτων ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, ἀπαντᾶ εἰς τόν Κον STEPHEN HAWKING διά τόν χωρόχρονον, τό σύμπαν καί τόν Θεόν ὡς δημιουργόν τοῦ σύμπαντος. Ἀπό τό βιβλίον τοῦ Πλάτωνος «Τίμαιος καί Κριτίας» τό ὁποῖον καί συνιστοῦμεν διά μελέτην διαβάζομεν:

«χρόνος δ’ οὖν μετ’ οὐρανοῦ γέγονεν, ἵνα ἅμα γεννηθέντες ἅμα καὶ λυθῶσιν, ἄν ποτε λύσις τις αὐτῶν γίγνηται, καὶ κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς διαιωνίας φύσεως, ἵν’ ὡς ὁμοιότατος [38c] αὐτῷ κατὰ δύναμιν ᾖ: τὸ μὲν γὰρ δὴ παράδειγμα πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν, ὁ δ’ αὖ διὰ τέλους τὸν ἅπαντα χρόνον γεγονώς τε καὶ ὢν καὶ ἐσόμενος. ἐξ οὖν λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γεννηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονεν: σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς περιφορὰς ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔειν»…

Ὁ χρόνος ἔγινεν συγχρόνως μέ τόν οὐρανόν, καί ἐφ΄ὅσον ἐδημιουργήθησαν συγχρόνως, συγχρόνως θά καταστραφοῦν, ἀν κάποτε ἐπέλθει ἡ καταστροφή αὐτῶν ὡς κατά τό πρότυπον τῆς διαιωνίας φύσεως, διά νά εἶναι κατά τό δυνατόν ὁμοιότατος μέ αὐτό· διότι τό μέν πρότυπον εἶναι ὑπαρκτόν εἰς πάντας τούς αἰώνας, αὐτός μέν πάλιν διά τελείωσιν τοῦ ἀπολύτου χρόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρχεν, ὑπάρχει, καί θά ὑπάρχη. Ὅθεν ἐκ τοῦ λόγου καί διανοίας τοῦ Θεοῦ καί διά τῆς θελήσεως Αὐτοῦ ἐγένετο ὁ χρόνος, διά νά δημιουργηθῆ ὁ χρόνος καί τά πέντε ἄλλα ἄστρα τά ὁποία κατ΄ἐπίκλησιν ὀνομάζονται πλανῆται, ἐγένεντο δέ αὐτά διά τόν προσδιορισμόν καί φύλαξιν τῶν ἀριθμῶν τοῦ χρόνου, ὅταν δέ ὁ Θεός ἐδημιούργησεν εἰς κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά σώματα των, τά ἔθεσεν εἰς περιφοράν τῶν ὁποίων ἡ τροχιά ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλησίον του.

Ἀγαπητοί συνέλληνες αὐτάς τάς τρεῖς λέξεις «χρόνος δ’ οὖν μετ’ οὐρανοῦ γέγονεν» πού εἶπεν ὁ Πλάτων ἐδῶ καί 2.500 ἔτη δέν ἔχομεν τήν νοητικήν ἐπάρκειαν νά τάς συλλάβωμεν, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅλην τήν φράσιν. Μιλᾶ διά τόν χωρόχρονον ἀπό τότε.

Ἐπίσης διά νά ἀντιληφθῶμεν τό μέγεθος τῆς διανοίας τοῦ Πλάτωνος θά προσθέσωμεν ὅτι εἰς τό «Τίμαιος καί Κριτίας» προσδιορίζει μέ καλλιτέραν σαφήνειαν τά σπερματοζωάρια, ἀπ΄ὅτι ἡ σημερινή ἐπιστήμη, γράφει:

«..μέχριπερ ἂν ἑκατέρων ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συναγαγόντες͵ [91d] οἷον ἀπὸ δένδρων καρπὸν καταδρέψαντες͵ ὡς εἰς ἄρουραν τὴν μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα κατασπείραντες…»

«..ἐφ ὅσον ἄν ἐκατέρωθεν ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συνευρεθοῦν, ὡσάν ἀπό δένδρα καρπόν νά συλλέγουν, ὡς εἰς γόνιμον μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα νά σπέρνουν..».

Πράγματι τά σπερματοζωάρια εἶναι σμικρότατα, ἀόρατα, καί ἀδιάπλαστα ζῶα, ὅταν δέ αὐτά συντυχθοῦν μέ ἕνα ὡάριον εἰς τήν γόνιμον μήτραν, θά δημιουργηθῆ ἕνα νέον κύτταρον, τότε ἀμέσως ἀπό τήν σύντυξιν σπερματοζωαρίου-ὡαρίου ἀρχίζει ἡ σχηματοποίησις καί μορφοποίησις ἑνός νέου ἀνθρώπου. Τό νεοσχηματισθέν νέον κύτταρον ἀρχίζει νά αὐτοπολλαπλασιάζεται. Καί ἀπό τό ἕνα κύτταρο θά δημιουργηθοῦν 100.000.000.000.000 ἑκατό τρισεκατομμύρια κύτταρα δηλ ἐμεῖς.

Ἐμεῖς νά προσθέσωμεν ὅτι ἐάν ὁ Κος Στήβεν Χόκινγκ εἶχεν μελετήσει «τόν Τίμαιον καί Κριτίαν» καί τόν «Φαίδωνα» περί ψυχῆς τοῦ Πλάτωνος θά εἶχεν ἐμπλουτίσει τάς γνώσεις του καί θά εἶχεν διαφορετικάς θέσεις καί ἀντιλήψεις. Τό σύμπαν μᾶς ἔλκει καί τό θαυμάζομεν, ἀλλά τό ἀπέραντον καί ἄπειρον σύμπαν εἶναι μία κουκίδα συγκρινόμενον μέ τάς λειτουργίας τοῦ ἀθρωπίνου ἐγκεφάλου. Εἰς τό σύμπαν πραγματοποιοῦνται δύο-τρεῖς στερεότυπαι χημικαί ἀντιδράσεις, ἐνῶ εἰς τόν ἐγκέφαλον πραγματοποιοῦνται ἄπειραι.

Ἐπίσης ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει: Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυτοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη…

Δηλ. Λέγεται λοιπόν ὦ φίλε, πρῶτον μέν, πῶς ἡ Γῆ, ἐάν κάποιος θά ἡδύνατο νά τήν ἴδῃ ἀπό ἄνωθεν (ἀπό ψιλά), νά εἶναι ὡσάν τάς δώδεκα-ἰμαντοδερμάτινας σφαίρας διαχωριζομένη σέ ποικήλα χρώματα….

Ναί οἱ πρόγονοι μας ἤξευρον ὅτι ἡ Γῆ εἶναι σφαιρική πού ὁμοιάζει μέ σφαίρα, δηλ. μέ μπάλα… διότι οἱ πρόγονοι μας ἔπαιζαν καί ποδόσφαιρον καί τό ὀνόμαζαν ἐπίσκυρον ἤ σφαιρομαχίαν

Νά σημειώσωμεν δέ ὅτι οἱ μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, Σωκράτης, Πλάτων, Ἀριστοτέλης ἐπίστευαν εἰς ἕναν ἄγνωστον Θεόν, κάθ’ ὅτι ὁ Πλάτων εἰς τήν πολιτείαν του διά στόματος Σωκράτους, γκρεμίζουν τό δωδεκάθεον. Ἐπίσης διά στόματος Σωκράτους γράφει εἰς τήν «Πολιτείαν»: Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν θεόν. Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ προέρχονται μόνον τά καλά, τῶν κακῶν τά αἴτια ἀναζητῆστε τα ἀλλοῦ, ἀλλά ὄχι εἰς τόν Θεόν.

Εἰς τήν συνέχεια ἀπό τόν Ἄρειον πάγον(βραχώδης λόφος πλησίον Ἀκροπόλεως), ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Ἀπόστολος Παῦλος ἐκήρυξεν εἰς τούς Ἕλληνας τόν ἕνα καί μοναδικόν Θεόν. Ἀπό τούς πρώτους Ἀθηναίους πού ἐγένετο Χριστιανός ἦτο ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης. Ἤκουσεν τότε τόν Ἅγιον Παῦλον νά λέγη ὄτι κατά τήν ἠμέραν τῆς Σταυρώσεως ἐγένετο σκότος. Εἰς νεαράν τότε ἡλικίαν καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Σταυρώσεως ὁ Διονύσιος εὐρίσκετο εἰς τήν Ἡλιούπολιν τῆς Αἰγύπτου, πλησίον τοῦ Καΐρου. Συγκλονισμένος ἀπό τό παράδοξον φαινόμενον συσκοτίσεως τῆς ἡμέρας εἶχεν πεῖ: «ἤ Θεός πάσχει ἤ τό πᾶν ἀπόλλυται»

ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

loading...