Το Σκοπιανό δεν τελειώνει με μια συμφωνία

Γράφει ο Αντώνιος Μιχελόγγονας, Δικηγόρος

Μια εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα των Σκοπιανών για τη συμφωνία των Πρεσπών οι εξελίξεις δεν είναι καλές.
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας η μοναδική ελπίδα που φαινόταν να
έχουμε για να επανέλθει η προηγούμενη κατάσταση ήταν η απόρριψη της συμφωνίας από την απέναντι πλευρά. Αφού δε μπόρεσε να εμποδιστεί ο πρωθυπουργός να την υπογράψει, μετά την απόρριψη της πρότασης δυσπιστίας της ΝΔ, και αφού το μπαλάκι πέρασε πλέον στο γήπεδο των Σκοπιανών, είχαμε φτάσει στο οξύμωρο σημείο να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας να μην ισχύσει ποτέ η συμφωνία στη σκοπιανή εθνικιστική αντιπολίτευση. Ποντάραμε δηλαδή στην αδιαλλαξία των Σκοπιανών και το κόμμα που την εκφράζει, για να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα από τη δική μας κυβέρνηση.

Πράγματι για αρκετό διάστημα το VMRO φαινόταν να εξυπηρετεί αυτό που θέλαμε. Ο Ιβανοφ διακήρυξε δημοσίως την αντίθεσή του με τη συμφωνία, εγείροντας πολιτειακό ζήτημα, το κόμμα κάλεσε σε αποχή από το δημοψήφισμα και δήλωσε ότι δε θα αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, διοργανώθηκαν τεράστιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα. Γενικώς η αντιπολίτευση έδειξε τη σκληρότερη δυνατή στάση.

Αυτό ήταν όμως στην αρχή. Μετά άρχισαν οι υποχωρήσεις. Εδώ και περίπου ένα μήνα η αντιπολίτευση δεν καλεί πλέον σε αποχή. Δηλώνει βέβαια σε κάθε τόνο την αντίθεσή της στη συμφωνία, καλεί όμως τους πολίτες να ψηφίσουν όχι.

Την αλλαγή αυτή την αποδίδουν σε πολλούς παράγοντες. Άλλοι θεωρούν ότι είναι αποτέλεσμα της τεράστιας διεθνούς πίεσης προς το εσωτερικό της χώρας για αποδοχή της συμφωνίας. Πράγματι, οι επισκέψεις αξιωματούχων από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που καλούν ανοικτά σε στήριξη της συμφωνίας δεν έχουν προηγούμενο.

Άλλοι την αποδίδουν σε πολιτική επιλογή. Το VMRO βλέπει να υπάρχουν προοπτικές νίκης στο δημοψήφισμα και επιλέγει να παίξει αντί να απέχει. Αν κερδίσει αυτό θα έχει και πολιτικό αντίκτυπο στις επόμενες εκλογές.

Άλλοι λένε ότι απλά είδε ότι η πρόσκληση για αποχή δεν είχε απήχηση.

Ό, τι κι αν πιστέψει κανείς όμως, κανένα από τα παραπάνω σενάρια δε θα είχε νόημα αν δεν υπήρχε ένα δεδομένο: Η συμφωνία αυτή είναι εξαιρετική για τους Σκοπιανούς. Και το ξέρουν και στο VMRO αυτό. Παίρνουν ονομασία, αφού το «βόρεια» σύντομα θα ξεχαστεί, παίρνουν την εθνικότητα, παίρνουν τη γλώσσα, παίρνουν ακόμα και το erga omnes. Και μπαίνουν στο ΝΑΤΟ. Ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσαν να περιμένουν, ξεπερνά κατά πολύ τις εκτιμήσεις των ρεαλιστών.

Αν δεν ήταν καλή τίποτα από τα παραπάνω δε θα μπορούσε να ισχύει, με εξαίρεση τις διεθνείς πιέσεις. Και σίγουρα το VMRO δε θα υποχωρούσε.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος όμως το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Με την επιλογή του αυτή το VMRO νομιμοποιεί το δημοψήφισμα, και κατ’ επέκταση δεσμεύεται από το αποτέλεσμά του. Κι αν αυτό βγει θετικό για τη συμφωνία, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η αντιπολίτευση να διευκολύνει το Ζαεφ με τη συνταγματική αναθεώρηση. Κι αν όμως δεν το κάνει, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός θα έχει πετύχει μια πολιτική νίκη που θα του δώσει άλλον αέρα στις εκλογές. Με ό, τι σημαίνει αυτό για τη Βουλή που θα προκύψει μετά και την αναγκαία πλειοψηφία για αναθεώρηση.

Εν ολίγοις, η αλλαγή στάσης του VMRO μπορεί να αποτελέσει τον κρίσιμο παράγοντα για την τελική έκβαση του ζητήματος.

Δεν είναι βέβαια δεδομένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αντιθέτως στις δημοσκοπήσεις μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα είναι οριακό. Αντικειμενικά όμως, με δεδομένη τη μεγάλη στήριξη των Αλβανών στη συμφωνία δεν είναι δύσκολο να μαζευτεί το 50%. Το ρεύμα φαίνεται να είναι υπέρ του ΝΑΙ. Για αυτό και η μεταστροφή του VMRO.

Δυστυχώς ούτε εδώ οι εξελίξεις είναι θετικές. Οι διαρροές των ΑΝΕΛ, η Παπακώστα και το Ποτάμι φαίνεται να δίνουν στην κυβέρνηση την πλειοψηφία που χρειάζεται για την κύρωση, αν προηγηθεί η αναθεώρηση απέναντι. Η μάχη στο Κοινοβούλιο δε μπορεί να κερδηθεί.

Αυτό σημαίνει ένα πράγμα. Η μόνη περίπτωση να αποτραπεί η κύρωση της συμφωνίας από εμάς είναι αν πέσει η κυβέρνηση πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν οι Σκοπιανοί. Και να φανεί συνεπής μετεκλογικά η επόμενη κυβέρνηση, που σήμερα δηλώνει ότι δε θα κυρώσει τη συμφωνία.

Αν η κυβέρνηση παραμείνει και μετά τη συνταγματική αναθεώρηση των Σκοπιανών και η συμφωνία έρθει για κύρωση στην παρούσα Βουλή θα βρει την απαιτούμενη πλειοψηφία. Αν δεν προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές πριν έρθει η συμφωνία για κύρωση η εθνική υποχώρηση θα ολοκληρωθεί.

Ακόμα όμως κι αν προκηρυχθούν μέχρι τότε εκλογές, ή αν για οποιονδήποτε λόγο η κύρωση από τη Βουλή δεν προχωρήσει, αν οι Σκοπιανοί προχωρήσουν με την αναθεώρηση θα χάσουμε οριστικά το όπλο του βέτο στο ΝΑΤΟ. Δε μπορεί να αναστραφεί η πορεία. Είναι το ελάχιστο τίμημα που θα πληρώσουμε επειδή αφήσαμε να μας κυβερνήσουν άνθρωποι που απεχθάνονται το έθνος και την ιστορία του.

Έχω να κάνω μια επισήμανση όμως, προς την επόμενη κυβέρνηση. Έστω ότι μας βρίσκει το χειρότερο σενάριο, δηλαδή η ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης στα Σκόπια και η κύρωση της συμφωνίας από την παρούσα Βουλή. Και η αλλαγή κυβέρνησης ακολουθήσει όταν η διαδικασία έχει ήδη ολοκληρωθεί.

Είναι αλήθεια πως αν η συμφωνία κυρωθεί δημιουργεί ισχυρά τετελεσμένα. Και οι διεθνείς συνθήκες συνήθως δεν καταγγέλλονται, η δε καταγγελία συνήθως έχει αρνητικές νομικές, ενίοτε και διπλωματικές συνέπειες. Οι μεγάλες διαμάχες της ιστορίας όμως, ακόμα και αυτές που δεν έληξαν με πόλεμο ή βίαιο τρόπο, σπάνια λύθηκαν με νομικά μέσα. Το διεθνές δίκαιο και τα διεθνή δικαστήρια δεν επιλύουν διαφορές με τόσο βαθύ περιεχόμενο, για πολλούς λόγους που δε δύνανται να αναλυθούν στο παρόν. Η ιστορία και ο αλυτρωτισμός μεταξύ των κρατών δεν είναι δεκτικά επιλύσεως με νομικό τρόπο. Κανένα από τα μεγάλα έθνη της ιστορίας δε βασίστηκε στη δικαιοσύνη εν στενή εννοία για να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει τα συμφέροντά του.

Αντιθέτως, οι μεγάλες ιστορικές διαμάχες κερδίζονται από τα έθνη που δε βασίζονται στο εν στενή εννοία διεθνές δίκαιο και τους κανόνες του, αλλά στη μεγάλη ιδέα της δικαιοσύνης. Που είναι κατά πολύ ευρύτερη αυτού. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων εθνών που επικράτησαν και δικαιώθηκαν χωρίς να βασιστούν στο διεθνές δίκαιο και χωρίς να επικαλεστούν νομικά μέσα. Επικαλέστηκαν όμως και υπερασπίστηκαν την ιστορία και τα εθνικά τους συμφέροντα. Ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, με το ρεαλισμό της εποχής απέναντί τους, με πιέσεις να υποχωρήσουν, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κρατών που τελικά δικαιώθηκαν. Όχι από το διεθνές δίκαιο, αλλά από την ιστορική εξέλιξη.

Οι λαοί και τα έθνη δε βασίζουν την ύπαρξή τους σε διεθνή έθιμα και διατάξεις συνθηκών, αλλά στην ιστορία τους. Και όταν ηττώνται η ιστορία τους είναι αυτή που τους κρατά όρθιους και τους επιτρέπει να επανέλθουν. Αλίμονο σε όσους την ξεχνάνε ή την αφήνουν πίσω.

Ως εκ τούτου, ας μη βιάζονται στην επόμενη κυβέρνηση να θεωρήσουν το ζήτημα λήξαν αν ολοκληρωθεί η κύρωση από την πλευρά μας. Αλίμονο αν αρκούσε η παρένθεση μιας αποτυχημένης κυβέρνησης για να καταδικάσει ένα έθνος. Πόσο μάλλον ένα έθνος με τη δική μας ιστορία. Η επόμενη κυβέρνηση θα πρότεινα να αντιμετωπίσει το ζήτημα της συμφωνίας με γνώμονα τα ιστορικά μας συμφέροντα, και όχι σαν ένα νομικό κείμενο, περιοριζόμενη από το διεθνές δίκαιο των συνθηκών. Να προτάξει την ορθή πλευρά της ιστορίας και τη μελλοντική μας προστασία. Και να θυμόμαστε ότι δεν έχει σημασία πόσα κράτη στον κόσμο αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία. Το όνομα και η ιστορία της Μακεδονίας είναι δικά μας, και μόνο εμείς μπορούμε να τα υπερασπιστούμε. Και για να τα υπερασπιστούμε επιβάλλεται να μην τα ξεχάσουμε και να μην αναγνωρίσουμε την παραχώρησή τους.

Μέσα από το δικό σου βλέμμα χιλιάδες βλέμματα κοιτούν κατάματα το χρόνο. Και μας κρίνουν αυστηρά.

http://lastpoint.gr/

loading...