Η 4η βιομηχανική επανάσταση

 Η «Μεγάλη Επαναφορά» που προωθεί το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) του Νταβός, είναι μία συντονισμένη εκστρατεία προπαγάνδας – η οποία καλύπτεται πίσω από το πέπλο του αναπόφευκτου, με τη βοήθεια της «πανδημίας». Στην ουσία βέβαια ο στόχος του WEF είναι μία «βίο-τέχνο-φεουδαρχική» παγκόσμια τάξη πραγμάτων, με κοινωνικοοικονομικούς σχεδιαστές και καθοδηγητές τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες – οπότε με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων υπηκόους και υπηρέτες τους. 

Επί πλέον με μειωμένες οικονομικές προσδοκίες και με την αυτονομία τους περιορισμένη σε μεγάλο βαθμό, εάν δεν εξαλειφθεί εντελώς – όπως ακριβώς συμβαίνει με τους περιορισμούς που επιβάλλονται στα πλαίσια της φεουδαρχίας, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής στάσης που συνεπάγεται η φεουδαρχία. 

Ένας τέτοιος «εταιρικός σοσιαλισμός» θα ρυθμίζεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας των προγραμμάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης – με το μονοπωλιακό έλεγχο της παραγωγής, μέσω της εξάλειψης των παραγωγών που δεν συμμορφώνονται, όσον αφορά την προσφορά και με τη βοήθεια ενός βασικού «επιδοματικού μισθού» που θα επιτρέπει συγκεκριμένη ζήτηση αποδεκτών αγαθών και υπηρεσιών. 

Με έναν κεντρικό σχεδιασμό δηλαδή κομμουνιστικού τύπου που θα είναι πλέον βιώσιμος, αφού θα ρυθμίζεται ηλεκτρονικά και θα υπάρχουν οι ανάλογες βάσεις δεδομένων – ενώ το νόμισμα θα είναι ψηφιακό και θα ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες, χωρίς να υπάρχουν εμπορικές.

Βασίλης Βιλιάρδος