Το εχε γεια έχει καημό, το κατευόδιο ζάλη,και το καλώς ορίσατε, έχει χαρά μεγάλη…..Καλή αντάμωση!

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά σιγά-σιγά..

Οι επισκέπτες που πήγαν στα χωριά τους, ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους να φύγουν.

Όμως άθελά τους, δεν παίρνουν μαζί τους φεύγοντας μόνο τα δικά τους πράγματα….

Παίρνουν μαζί την χαρά και το χαμόγελο πού έδωσαν έστω και για λίγο στους αγαπημένους τους ανθρώπους…

Δύσκολο γι αυτούς που φεύγουν, μα ακόμη δυσκολότερο γι αυτούς πού μένουν.

Αυτές οι ώρες του αποχωρισμού, είναι επώδυνες για όλους.

Οι μόνιμοι κάτοικοι που μένουν πίσω, ξέρουν καλά τι τους περιμένει.

Το καλοκαίρι οι αυλές των σπιτιών τους ήταν γεμάτες κόσμο.

Παιδιά παίζανε και γελούσαν ξέγνοιαστα και χαρούμενα!

Οι μεγάλοι συζητούσαν κι αναπολούσαν τα περασμένα…

Τα πρόσωπα των ηλικιωμένων έλαμπαν από ευτυχία πού έβλεπαν τα παιδόγγονά τους!

Μα το καλοκαίρι τελείωσε και μαζί του τελειώνουν και τα χαμόγελα.

Αυτοί που μένουν, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει μοναξιά. Μέχρι του χρόνου πρώτα ο Θεός πού θα ξανάρθουν, δεν ξέρουν αν θα είναι ζωντανοί για ν’ ανταμώσουν..

Τα βλέμματά τους έγιναν απότομα σκυθρωπά και λυπημένα.

Πάλι θα περάσουν τον χειμώνα παρέα με αναμνήσεις και προσμονή, περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο…..

Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια….

Μα όπως και να το κάνεις, η μοναξιά δεν είναι κι η καλύτερη παρέα για τους μεγάλους ανθρώπους.

Όταν βλέπεις το πονεμένο βλέμμα των ηλικιωμένων, νιώθεις την καρδιά σου να ραγίζει… δεν αντέχεις αυτή την εικόνα.

Ας τους ευχηθούμε καλό χειμώνα, κουράγιο και καλή αντάμωση.

Χαρά Βλαχάκη

loading...