Mαμά, θα μου περάσει ο αυτισμός;

 – Mαμά, θα μου περάσει ο αυτισμός;

– Όχι…

Περνάνε τα χρόνια και η πιθανότητα αυτισμού γυρνοβολάει την αύρα της, αλλά κανένας ειδικός δε μπορεί να επισφραγίσει τη γνωμάτευση. Βλέπετε, τα κορίτσια έχουν ένα θαυμάσιο τρόπο να καλύπτουν τις αδυναμίες τους.  Και φυσικά, δε διαχωρίζω τα αγόρια ή τα κορίτσια σε ομάδες! Απλά σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες -από ότι με ενημέρωσαν και εμένα οι ειδικοί- τα αγόρια έχουν μια άλλη αυθεντικότητα σε μικρές ηλικίες. Εκφράζουν αυτό που πραγματικά είναι. Τουλάχιστον στις περιπτώσεις που τα «συμπτώματα» δεν είναι ξεκάθαρα.

Πέρασε όλο το δημοτικό, για να ανακαλύψουμε τί έχει μέσα της. Και είμαστε τυχεροί, γιατί ίσως να έπρεπε να μάθει να ζει με τις ιδιαιτερότητες της, χωρίς να μάθει πως τελικά δεν είναι παράξενη, αλλά ξεχωριστή. 

Καμιά φορά οι “ταμπέλες” λυτρώνουν! Λυτρώνουν αυτούς που μαθαίνουν ότι υπάρχει αιτία στις αντιδράσεις, στα συναισθήματα ή στις φοβίες τους. Λυτρώνουν κι εκείνους τους άλλους που αποτελούν το περιβάλλον τους. Γιατί ανακαλύπτουν ξαφνικά πως κάποιοι άνθρωποι, δε μοιάζουν διαφορετικοί. Είναι!

Ξάπλωσε πλάι μου στο κρεβάτι και χαμογέλασε στην αρνητική μου απάντηση, ότι αυτό που της συμβαίνει, δε θα περάσει. 

-Ωραία, δε θέλω να μου περάσει. Θα ήθελα όμως να μη με μαλώνει τόσο η αδερφή μου. Και πριν που έλεγε ότι συχνά ντρέπεται για μένα και ότι την εκνευρίζω ασύλληπτα, πολύ ήθελα να κλαίω!

-Θα πρέπει να της δώσουμε λίγο χρόνο κι εκείνης. Να καταλάβει και να μπορεί να αποδεχθεί. 

-Θα μου πεις πάλι, γιατί θα κάνουμε συνεδρίες και συμβουλευτική;

-Για να βρούμε απαντήσεις. Και εσύ για σένα και εμείς για εμάς. Έχουμε τη μοναδική δυνατότητα να μας απαντήσουν στα ερωτήματά μας. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι σπαταλούν ολόκληρες ζωές, χωρίς απάντηση σε όσα συμβαίνουν μέσα τους; 

-Η δασκάλα των αγγλικών μου ζήτησε να μιλήσω για μένα.

-Στα αγγλικά;;; ρωτάω έντρομη και γελάει μαζί μου.

-Όχι καλέ! Στα ελληνικά! Αλλά της είπα ότι δε θέλω… 

-Κι εκείνη τί είπε;

-Ότι δεν πειράζει. Αλλά νομίζω ότι στενοχωρήθηκε.

-Δεν πειράζει, αν δεν ήθελες να μιλήσεις για σένα.

-Ήθελα! μου λέει με διστακτική λαχτάρα.

-Αυτό λοιπόν θα προσπαθήσουμε να λύσουμε. Να μπορείς να εκφράζεις, όλα όσα θέλεις! 

Κλείνει τα μάτια της και αποκοιμιέται πλάι μου, κρατώντας σφιχτά το χέρι μου. Τη σκεπάζω με την αγαπημένη της fleece κουβέρτα και σκέφτομαι πόσα θα πλήρωνα, για να τρυπώσω σε ένα από τα όνειρά της. 

Αν μη τι άλλο θα είναι ίσως το πιο μαγικό ταξίδι που θα μπορούσα να κάνω, με τόση φαντασία μαζεμένη εκεί μέσα!

loading...