ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ : Η “ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ” ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ- “ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ”
Εδώ και 45 ημέρες συνεχίζεται με πολύ έντονους και αμείωτους ρυθμούς, η νεοταξική-ανθελληνική προπαγάνδα, από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Ο νεοπαγανισμός συνεχίζει τον πανάρχαιο και παραδοσιακό ρόλο του, καθώς δημιουργήθηκε για να λειτουργήσει, ως ανθελληνικός μηχανισμός, διχόνοιας, μίσους και έριδας ανάμεσα στους Ορθόδοξους Έλληνες και όχι μόνον. Ένα διχασμένο Ελληνικό έθνος, με διχασμένο κοινωνικό ιστό, σε θρησκευτικό-πνευματικό επίπεδο, χάνει τις αντιστάσεις του, δεν αντιδρά στις εξωτερικές προκλήσεις. δέχεται ευκολότερα τα υποβαλλόμενα ανθελληνικά σχέδια.
Το φαινόμενο του δωδεκαθέου, είναι πολύ επικίνδυνο, για την πνευματική, κοινωνική και εθνική μας επιβίωση-συνοχή. Αποτελεί πρόκληση για την πνευματική ισορροπία των πιστών, την κοινωνική και εθνική μας συνοχή, την οποία υπηρετεί εδώ και αιώνες η αρχαία Ελληνική παιδεία και η Ορθοδοξία. Οι παγανιστές επιθυμούν αρχικά την πνευματική άλωση της Ελλάδος.
Σε αρκετές ιστοσελίδες διαβάζουμε τρομερές ιστορικές ανακρίβειες. Ενδεικτικό είναι το απόσπασμα που ακολουθεί :
“Την γενοκτονία των Ελλήνων πολλοί λίγοι την γνωρίζουν γιατί εντέχνως παπαδαριό και “Εβραιοχριστιανοί” μαζί με το κράτος των Ελλήνων το οποίον έχουν αλώσει την έχουν κουκουλώσει. Μιλάμε για εξόντωση εκατομμυρίων Ελλήνων.
Ο σκοπός της εξόντωσης ήταν ένας: ή αποδέχεσαι τον Χριστιανισμό ή το κεφάλι σου. Έτσι διάταζαν τα Αυτοκρατορικά διατάγματα ή αλλιώς κώδικες.
Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των Iνδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή.”
http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.com/2017/06/blog-post_11.html
Ο ερχομός, τα θαύματα, η ανάσταση, οι διδασκαλίες, και οι ευεργεσίες του Ιησού Χριστού, αποτελούν για όλους τους πιστούς, τους ηθικούς, τους λογικούς Έλληνες με παιδεία, τα πιο αξιόλογα και γεγονότα όλων των εποχών, στην παγκόσμια ιστορία.
Η μεγαλύτερη εθνική ευεργεσία του Χριστού, και της Ορθοδοξίας, μέσω των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, ήταν η απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό, και εν συνεχεία, η ανάληψη της διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους, από τους Έλληνες. Η ενέργεια τους αυτή, άλλαξε τα ιστορικά δεδομένα, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν χαίρονται, από την παρουσία και τις ευεργεσίες του Θεανθρώπου. Μερικοί έχουν διαφορετικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να λυπούνται, να οδύρονται, να υποφέρουν, και παράλληλα να πασχίζουν, να μειώσουν την αξία του Χριστού, των Αγίων, των πατέρων της Εκκλησίας, και της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Είναι εμφανές ότι η αμαρτία και ο Εωσφορισμός τους δημιούργησε σοβαρή νοητική-ψυχολογική βλάβη, ώστε να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν την θεία δωρεά. Εξαιτίας της μεγάλης πλάνης, είναι μονίμως πιστοί στον εωσφορισμό, και τους δαίμονες του παγανισμού και όχι προς τον Ιησού Χριστό, που είναι πλημμυρισμένος από την καλοσύνη, την ευλογία της δημιουργίας και το αναστάσιμο φως.
Αποστρέφονται την ελευθερία του Χριστού, την ευλογία του Ελληνικού πολιτισμού και της δημιουργίας, με αποτέλεσμα να επιθυμούν την τυραννία, του μισάνθρωπου Εωσφόρου. Τους αποκαλύφθηκε ο Θεός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής Ιησούς Χριστός, αλλά δεν τον αγάπησαν και δεν τον δέχτηκαν.
Ο Θεός έγινε άνθρωπος και εμφανίστηκε ως Μεσσίας. Εν τούτοις κάποιοι άνθρωποι τον απέρριψαν και δεν τον πίστεψαν. Από τα αρχαία χρόνια η πλειοψηφία των Ελλήνων σοφών γνώριζε για τον έναν Θεό δημιουργό. Η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την λογική σκέψη, οδήγησε τους Έλληνες φιλοσόφους, να αγαπήσουν την γνώση και τις επιστήμες. Για αυτό και έγιναν πανεπιστήμονες. Η φιλοσοφία των Ελλήνων γέννησε τις επιστήμες και παράλληλα βοήθησε τους προγόνους μας, να γίνουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ανέκαθεν αναζητούσαν οι Έλληνες την αλήθεια και το φώς. ‘Όταν οι προγονοί μας γνώρισαν τον Χριστό, κατάλαβαν ότι εκεί βρίσκεται η πηγή της ζωής. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Είναι δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό. Συνεπώς ο κάθε άνθρωπος, έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί.
Δυστυχώς όμως όταν γίνεται κατάχρηση, της θεοδότου ελευθερίας, με παραποίηση των ιστορικών πηγών, με φανατισμό και μίσος, τότε δημιουργούνται σοβαρότατα ζητήματα και προβλήματα σχετικά με την εθνική και κοινωνική συνοχή-επιβίωση.
Διαχρονικά οι παγανιστές πλαστογραφούν την Ελληνική ιστορία και συκοφαντούν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως ένα κράτος “αιμοσταγών” δολοφόνων, το οποίο “γενοκτονούσε” τους Έλληνες. Επίσης κατηγορούν την Ορθοδοξία ότι δήθεν κατέστρεψε τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.
Οι παγανιστές-νεοταξίτες εκμεταλλευόμενοι την αμάθεια που οι ίδιοι προκάλεσαν στην Ελληνική κοινωνία, πλαστογραφούν βάναυσα την Ελληνική ιστορία.
Ως γνήσια τέκνα του Εωσφόρου δεν λένε ποτέ την ιστορική αλήθεια, ποιος είναι ο λόγος που μισούν θανάσιμα την Χριστιανική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τον Ελληνισμό.
Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Ιουδαίων Σιωνιστών-παγανιστών, με στόχο την κατάκτηση και τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους.
Ο στόχος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν η κατάκτηση της Ελλάδος και η δημιουργία του παγκόσμιου κράτους (pax romana). Ακόμη οι εωσφοριστές-νεοταξίτες ήθελαν με την δημιουργία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, να κερδίσουν χρόνο, ώστε να επανασυστήσουν, την ανατολική εωσφορική-Περσική αυτοκρατορία.
Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα που ανέλαβαν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες.
Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη, ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν, η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη, το παγκόσμιο κέντρο του Εωσφορισμού. Οι Ιουδαίοι χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, ειρηνικά και βίαια, όπως πολέμους και την αποστολή δεκάδων εθνών ενάντια, στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, την δημιουργία εμφυλίων, καθώς και απάτες για να πάρουν πίσω, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους Έλληνες.
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ.
Οι οπαδοί της αρχαίας θρησκείας κατηγορούν μεταξύ άλλων και τον Άγιο Θεοδόσιο.
Όταν ο Άγιος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, πήρε την ιστορική απόφαση να κάνει διοικητές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τους Έλληνες, οι οποίοι ήταν προηγουμένως σκλάβοι, του Ρωμαϊκού κράτους, τότε για πρώτη φορά εμφανίζονται στο προσκήνιο οι Γερμανοί.
Οι Γερμανοί είχαν την εντολή, να πάρουν πίσω με κάθε μέσον, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους Έλληνες. Με την μεταφορά της πρωτεύουσας του Ρωμαϊκού κράτους, από την αρχαία Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, ξεκινά μια ακόμη θανάσιμη περιπέτεια για το Ελληνικό έθνος. Οι Γερμανοί με ορμητήρια, τον Δούναβη, και την σημερινή Βουλγαρία αρχίζουν να προκαλούν τρομερές καταστροφές, με συνεχόμενες φοβερές επιδρομές μέχρι την Πελοπόννησο. Κυριολεκτικά ήταν έρμαιο οι Έλληνες όλους εκείνους τους αιώνες, στους Γερμανούς, Ούννους, Γότθους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, Βανδάλους κλπ.
Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ., η κρίση έφτασε στο απόγειο της όταν οι Γερμανοί Βησιγότθοι, σκότωσαν τα δυο τρίτα του Ελληνορωμαϊκού στρατού, μαζί με τους στρατηγούς Τραϊανό, Σεβαστιανό, με αποκορύφωμα την δολοφονία του αλλοδαπού αυτοκράτορα Φλαβίου Ιουλίου Ουάλη. Μετά από όλα αυτά ο πατριώτης αλλοδαπός αρχιστράτηγος magister militum per orientem o Ioύλιος, διέταξε να σφαχτούν όλοι οι Γερμανοί στρατιώτες του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού.
Οι ορδές των βαρβάρων Γερμανών ήταν αδύνατον να αντιμετωπισθούν με τα όπλα, εξαιτίας της πολιτικής των αλλοδαπών αυτοκρατόρων της Ελληνικής-Ρρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ήταν η εποχή που αυτοκράτορας των Ελλήνων ήταν ο Θεοδόσιος ο Α. Ο Θεοδόσιος έκρινε ότι η μοναδική λύση για να σταματήσουν οι Γερμανοί τις καταστροφές ήταν να προσληφθούν μαζικά, ως μισθοφόροι στον Ρωμαϊκό στρατό.
Με την άνοδο του στον Ρωμαϊκό θρόνο ξεκινά η ενδυνάμωση των Γερμανών,οι οποίοι προσλαμβάνονται κατά χιλιάδες στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό. Αυτή ήταν η “λύση” που έδωσε ο Θεοδόσιος ο Α΄, ώστε να σταματήσουν επιτέλους οι Γερμανοί μετά από δυο αιώνες, να γενοκτονούν τον Ελληνικό λαό. Δυστυχώς ο τρόπος που αντιμετώπισε το πρόβλημα ο Θεοδόσιος ήταν λανθασμένος, απαράδεκτος και καταστροφικός.
Μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου όλα τα επόμενα χρόνια την πραγματική εξουσία στο Ρωμαϊκό κράτος ασκούν οι Γότθοι στρατηγοί οι οποίοι ανεβοκατεβάζουν αυτοκράτορες ως μαριονέτες ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Οι Γερμανοί ήταν οι πιο ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι αξιωματικοί και στρατιώτες. Είχαν πλήρη φοροαπαλλαγή, ενώ είχαν το δικαίωμα να κάνουν γάμους με Ελληνίδες. Όμως εκείνοι αντί να προστατεύουν τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά σύνορα τα παραβίαζαν οι ίδιοι συνεχίζοντας κανονικά τις επιδρομές μέχρι την Πελοπόννησο.
Οι Γερμανοί στρατηγοί έγιναν η απόλυτη εξουσία στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και αποφάσιζαν για το ποιος θα γίνει αυτοκράτορας. Τότε οι γενναίοι Έλληνες αξιωματικοί του Ελληνικού (Ρωμαϊκού) στρατού, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Στις 12 Ιουλίου του 400 μ.Χ., οι Ήρωες Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, έσφαξαν μερικές χιλιάδες Γερμανών ανωτάτων αξιωματικών και στρατιωτών στην Κωνσταντινούπολη.
Με τον τρόπο αυτό ματαίωσαν την τελευταία στιγμή την άνοδο μιας Γερμανικής δυναστείας στον Ελληνικό (ρωμαϊκό) θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ενδεικτικό είναι ότι μετά την μεγάλη νίκη, οι Έλληνες Χριστιανοί, τέλεσαν μεγαλειώδη Θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία, για να ευχαριστήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο που βοήθησε για πολλοστή φορά το έθνος μας.
Η ΕΒΡΑΙΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Ο Θεοδόσιος μεταξύ άλλων είχε επιτρέψει, να κάνουν οι Ιουδαίοι συναγωγή δίπλα στην Αγία Σοφία. Οι Έλληνες Χριστιανοί, αντέδρασαν για αυτήν την προσβολή στον Χριστό, με αποτέλεσμα να κάψουν την εβραϊκή συναγωγή. Τότε πήρε την απόφαση ο Θεοδόσιος ο Α΄, να ξαναγίνει η εβραϊκή συναγωγή, με χρήματα των Ελλήνων χριστιανών.
Ο Μέγας Θεοδόσιος ήταν ο αυτοκράτορας ο οποίος καθιέρωσε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης το 390, ένα διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄ προέβλεπε την θανατική ποινή για τον πειθαναγκασμό η το εμπόριο ανδρών για πορνεία. Με Νεαρά, την οποία εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ., καθόρισε επί πνευματικού επιπέδου την έννοια της Ορθοδοξίας, διακήρυξε ότι μόνον οι δεχόμενοι τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, δικαιούνταν να ονομάζονται Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ότι στους αιρετικούς δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν το όνομα της Εκκλησίας. Τέλος με την δημοσίευση μιας ακόμη Νεαράς, διέταζε την επιστροφή όλων των εκκλησιών στους Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Στα μεγάλα σφάλματα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, ήταν η άδικη σφαγή δέκα χιλιάδων Ελλήνων Χριστιανών, από τους Γερμανούς αξιωματικούς στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Αιτία για όλα αυτά η άδικη σύλληψη από τους Γερμανούς ενός Έλληνα ηνιόχου. Οι Έλληνες ζήτησαν την απελευθέρωση του και οι Γερμανοί αρνήθηκαν. Τότε οι Έλληνες που δεν άντεχαν τον Γερμανικό ζυγό και τις φοβερές επιδρομές. που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες, σκότωσαν τον στρατηγό των Γερμανών Βοθέριχο, μαζί με άλλους Γερμανούς στρατιώτες. Ο Θεοδόσιος απουσίαζε εκείνη την εποχή στο Μιλάνο. Για αυτό δεν είχε επίγνωση των γεγονότων.
Τον εξαπάτησε ο Γερμανός αξιωματικός, που επιθυμούσε να κάνει κακό στο Ελληνικό έθνος. Εκείνος γιατί του είχε μεγάλη εμπιστοσύνη εξαπατήθηκε και έδωσε την εντολή. Όλα αυτά χωρίς να γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα. Οι περισσότεροι σφαγιασθέντες ήταν Έλληνες Χριστιανοί και όχι Εθνικοί. Την διαταγή αυτή αμέσως την άλλαξε ο Θεοδόσιος, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη όταν είχαν σφαγεί οι δέκα χιλιάδες Έλληνες. Δυστυχώς δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή, τα μέσα επικοινωνίας τα οποία υπάρχουν σήμερα. Μετά από αυτό το έγκλημα, όταν ο Θεοδόσιος θέλησε να εισέλθει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ο Άγιος Αμβρόσιος στάθηκε στη θύρα και απαγόρευσε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Όλοι περίμεναν την αντίδραση του Θεοδοσίου. Όμως εκείνος υπάκουσε ταπεινά, ζήτησε με δάκρυα στα μάτια συγγνώμη και ταπεινωμένος γύρισε στα ανάκτορα.
Εκτέλεσε τον κανόνα της μετάνοιας που του έβαλε ο Επίσκοπος, και όταν το επιτίμιο συμπληρώθηκε ύστερα από οκτώ μήνες, προσήλθε στην Εκκλησία,σαν ένας κοινός άνθρωπος, με έναν απλό χιτώνα, χωρίς κανένα διακριτικό του αξιώματός του, άκουσε τη συγχωρητική ευχή και κοινώνησε κατά την εορτή των Χριστουγέννων λέγοντας τον λόγο του Δαυίδ: «Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου, ζήσον με κατά τον λόγον σου». Καρπός της μετάνοιάς του,ήταν ένας νόμος που έλεγε πως κανείς καταδικασμένος σε θάνατο δεν θα εκτελείτο, αν δεν περνούσαν τριάντα ημέρες από την λήψη της καταδικαστικής αποφάσεως. Μεταξύ άλλων ο Μέγας Θεοδόσιος κατάργησε με Νεαρά όλες τις ειδωλολατρικές θυσίες, την λατρεία των δαιμόνων, και κάθε δημόσια-απόκρυφη τελετή των δωδεκαθειστών. Eπίσης το 394 μ.Χ., σταμάτησε δια Νεαράς, τους Ολυμπιακούς αγώνες, που χρησίμευαν στην διατήρηση της μαύρης μαγείας και της λατρείας των δαιμόνων.
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.
Κάποιοι εμπαθείς, κακοήθεις και αντιστόρητοι κατηγορούν τον Άγιο Θεοδόσιο, σχετικά με την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων.
Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί αγώνες, γινόταν με σκοπό να βελτιώνουν το σώμα, το ήθος και το πνεύμα.
Ο αθλητισμός αποτελεί διαχρονικά μια πολύ δημιουργική ενασχόληση στον ελεύθερο χρόνο, για όλες τις ηλικίες. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα η σημασία του είναι τεράστια, καθώς στοχεύει στην σωματική και την ηθική-πνευματική ανάπτυξη αλλά και στην κοινωνικοποίηση των νέων παιδιών.
Το μέλλον ενός έθνους, είναι τα παιδιά. Για αυτό είναι απαραίτητο, να εξασκούν, το σώμα και το πνεύμα, παράλληλα.
Οι θέσεις του Αριστοκλή, για την φυσική αγωγή και τον ρόλο που διαδραμάτισε στην αρχαία Αθήνα, είναι πολύ αξιόλογες, και διαχρονικές. Για αυτό ακόμη και σήμερα μας προσφέρουν ανεκτίμητη συμβολή, ώστε να αντιληφθούμε την σχέση μεταξύ του σώματος και του πνεύματος.
Ο Πλάτωνας-Αριστοκλής, όπως και οι Πυθαγόρειοι, πίστευε ότι η ψυχή του ανθρώπου ανήκει στον αιώνιο κόσμο, σε αντίθεση με το φυσικό σώμα, που ανήκει στην φθαρτή γη. Ο ύπατος των Φιλοσόφων κάνει τον σημαντικό διαχωρισμό μεταξύ πνεύματος και φθαρτού σώματος, χωρίς όμως να απαξιώνει το σώμα, στο οποίο δίνει μεγάλη σημασία, και πιστεύει ότι από μικρή ηλικία θα πρέπει να καλλιεργείται και να συμβαδίζει με την πνευματική-ηθική ανάπτυξη των παιδιών.
Είναι πολύ σημαντικό να συμβαδίζει η πνευματική με την σωματική καλλιέργεια, και μέσα από την σωστή διαπαιδαγώγηση και των δύο επιπέδων να φτάνει ο πολίτης στην κατάκτηση του καλού και αγαθού. Ο υπέρτατος σκοπός της Ελληνικής παιδείας, είναι να καταστήσει τους Έλληνες έτοιμους, να υπερασπιστούν την πατρίδα, να συμμετέχουν στα κοινά με άξονα την ηθική και την δικαιοσύνη.
Δύο είναι οι τρόποι για την επίτευξη της σωστής αγωγής. Η καλλιέργεια του σώματος μέσω της γυμναστικής και της ψυχής μέσω της μουσικής παιδείας. Με τον όρο μουσική ο Πλάτωνας δεν εννοεί απλά την εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου, αλλά και την Γεωμετρία, την Φιλοσοφία κλπ. Ως γυμναστική εννοεί την αρμονική ανάπτυξη του σώματος, και του πνεύματος, οι οποίες είναι απαραίτητες, για να είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν στις προκλήσεις και τις δυσκολίες, της ζωής. Στην μουσική δίνει μια προτεραιότητα, εφόσον ασχολείται με τα ανώτερα στοιχεία του ανθρώπου. Η φυσική αγωγή είναι απαραίτητη για την βελτίωση της υγείας και την επίτευξη της φυσικής αρμονίας, οι βοηθούν στην υγεία της ψυχής. Σε καμία περίπτωση ο Αριστοκλής δεν υποστήριξε την περιφρόνηση προς την γυμναστική και το σώμα. Η καλλιέργεια και η υγεία του πνεύματος είναι ο κύριος στόχος κάθε Έλληνα. Παράλληλα όμως η ψυχή, θα πρέπει να κατοικεί σε ένα υγιές και δυνατό σώμα, και όχι μέσα σε ένα άρρωστο και αδύναμο. Απαραίτητη λοιπόν ήταν η άσκηση και η γύμναση του σώματος, ώστε να επιτευχθεί ένας ιδανικός συνδυασμός.
Ήταν πολύ θλιβερό καθώς σταδιακά, οι Ολυμπιακοί αγώνες άλλαξαν χαρακτήρα. Σήμερα θα δούμε το γιατί.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στην μετά θάνατον ζωή.
Όσοι έφευγαν από την ζωή ήταν ιερά πρόσωπα για τους αρχαίους. Οι περισσότεροι αθλητικοί αγώνες στην αρχαία Ελλάδα, είχαν ως στόχο να τιμηθούν κάποιοι σημαντικοί εκλιπόντες.
Στην αρχαία Ελληνική παιδεία, είχαν περίοπτη θέση οι αθλητικοί αγώνες, με τους οποίους τιμούσαν όλα τα σημαντικά πρόσωπα, τα οποία είχαν φύγει από την ζωή.
Συνεπώς οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν ήταν αμιγώς αθλητικοί, καθώς είχαν και έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, διότι τιμούσαν τους ανθρώπους που “έφευγαν” από την ζωή.
Η συμμετοχή και ειδικά η νίκη ενός αθλητή στους Ολυμπιακούς, καθώς και στους πανελλήνιους αγώνες, είχε σημαντική αξία. Για αυτό οι νικητές των αγώνων και ειδικά αυτοί οι οποίοι κέρδιζαν στις Ολυμπιάδες, είχαν την εκτίμηση πολλών Ελλήνων οι οποίοι απολάμβαναν διάφορα προνόμια.
Όλες αυτές οι δόξες και οι τιμές, άρχισαν σταδιακά να δημιουργούν έναν αθέμιτο ανταγωνισμό, ανάμεσα στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις. Οι υπερβολές στην αθλητική εκγύμναση με στόχο την διάκριση στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες, η αναξιοπρεπής συμπεριφορά, η ηθική υποβάθμιση και η διαφθορά είναι κάτι το οποίο θα αναφέρουν οι Έλληνες σοφοί στις διδασκαλίες τους.
Με μοναδικό κίνητρο την νίκη αρκετοί αθλητές έχαναν το μέτρο και δεν συνδύαζαν σωστά την ανάπτυξη του σώματος και του πνεύματος.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.
Μετά από την εκστρατεία στην Αίγυπτο και όλη την Ανατολή από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Ελληνισμός εξαπλώθηκε και διαδόθηκε σε πολλά νέα έθνη. Συνέπεια αυτής της επέκτασης των συνόρων του Μακεδονικού Βασιλείου, ήταν η παρακμή των Ολυμπιακών αγώνων. Σημαντικός παράγοντας στην υποβάθμιση και την αλλοίωση των αγώνων υπήρξε το δωδεκάθεο, καθώς είχε επιφέρει κορεσμό και πάνω από όλα πνευματική-ηθική κατάπτωση, εξαιτίας των ανθρωποθυσιών, το φάγωμα των θυσιασμένων, τις πάσης φύσεως σεξουαλικές ανωμαλίες, τους ευνουχισμούς των ανδρών, την καταναγκαστική εκπόρνευση των γυναικών, και τον θεσμό της δουλείας.
Το θρησκευτικό συναίσθημα των αρχαίων Ελλήνων στον παγανισμό, είχε εξασθενίσει αισθητά.
Ο παγανισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συνεπώς οι Ολυμπιακοί αγώνες, είχαν εκφυλιστεί και είχαν φτάσει στο έσχατο σημείο εξαθλιώσεως κατά την Ρωμαϊκή εποχή. Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε κάτω από ποιες συνθήκες γινόταν τα Ρωμαϊκά χρόνια οι Ολυμπιακοί αγώνες.
Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς, και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας, και της οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων οικονομικών και δημιουργικών σχέσεων.
Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους, ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και πρόστυχα-βίαια θεάματα. Για αυτό στην αρχαία εποχή, είχαν τις αρένες και τους μονομάχους, ενώ στην σύγχρονη εποχή, έχουμε τις μαχητικές τέχνες, τα ομαδικά αθλήματα, και το μπούλινγκ στα σχολεία, και σε άλλους τομείς. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα, στην Ρωμαϊκή “Δημοκρατία”. Οι φόροι κατέστρεφαν όσους είχαν εργασία, δημιουργώντας νέους ανέργους, ενώ οδηγούσαν τους δανειολήπτες που αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, στο καθεστώς της δουλείας.
Η απόγνωση των εξαθλιωμένων, τους οδήγησε αρκετές φορές σε επαναστατικά κινήματα. Τα κινήματα αυτά δεν είχαν σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος, καθώς, ήταν μια μορφή πίεσης επάνω στην ανώτατη-Ρωμαϊκή τάξη, προκειμένου να δώσει μια μικρή οικονομική ανάσα. Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική-σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, υπήρξαν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία.
Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη, την παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια.
Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ηθική κατρακύλα ήταν εμφανέστατη στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας. Αρχηγοί στην διαφθορά ήταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Ο ένδοξος Ιούλιος Καίσαρ και στενός συνεργάτης του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου, διατηρούσε χαρέμια γυναικών στο παλάτι του. Πριν να γίνει ηγέτης της Ρώμης, διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με τον βασιλιά της Βυθινίας, τον Νικόδημο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα όργια τους έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων. Η πορνεία στην αρχαία Ρώμη, ήταν το μέγιστο γυναικείο αξίωμα, όπως συμβαίνει, και στην σύγχρονη εποχή.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Ιούλιος Καίσαρ, σοδομίστηκε από τον Τιβέριο, ο οποίος ήταν γιος του Μάρκου Κράσσου. Η αιτία του σοδομισμού ήταν η διεκδίκηση της δεύτερης θέσης, στην στρατιωτική ιεραρχία, στις Ρωμαϊκές λεγεώνες του Κράσσου. Οι Ρωμαίοι επιδιδόταν με πάθος, σε κάθε είδους σεξουαλική ανωμαλία. Ταυτόχρονα διατηρούσαν χαρέμια από όμορφες σκλάβες.
Τα έκφυλα και άρρωστα-εωσφορικά όργια, επάνω στα αγορασμένα σώματα των δυστυχισμένων γυναικών, ήταν απερίγραπτα. Οι σκλάβοι δεν ήταν άνθρωποι, ούτε καν ζώα, ήταν res, (Πράγματα), και οι ιδιοκτήτες τους, είχαν το δικαίωμα, να τους κάνουν ότι επιθυμούσαν. Άλλωστε για μία μεγάλη περίοδο ήταν σε θέση, να βρουν πολλούς νέους σκλάβους και σκλάβες, σε πολύ χαμηλή τιμή. Όταν ήθελαν να προσφέρουν θυσίες στους “θεούς”, προτιμούσαν να θυσιάζουν δούλους, και όχι ζώα, γιατί αυτά κόστιζαν περισσότερο, από τους δούλους !!! Ο Οκτάβιος διέταξε να σφάξουν στον βωμό του Καίσαρα, 300 σκλάβους. Ο Πομπήιος έδωσε εντολή να ρίξουν στην θάλασσαν πολλούς δούλους για θυσία στον Ποσειδώνα. Η έκφυλη- άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια.
Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι, μετά από τόσες παραλυσίες, έπεφταν σε βαριά μελαγχολία. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ράκη, και περίμεναν, μία καινούρια ζωή. Φυσικά υπήρχαν ορισμένοι Ρωμαίοι, που ένιωθαν ντροπή για όσα γίνονταν γύρω τους, ακόμη και για τους σκλάβους, αισθάνονταν οίκτο. Δυστυχώς όμως αυτοί ήταν λίγοι, για να επηρεάσουν τις εξελίξεις.
Ο ηθικός ξεπεσμός, δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, η οποία είχε πάρει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις. Η ανηθικότητα και τα όργια όμως, έχουν κι αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία άλλη, διαφορετική ζωή σε μία στον Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό. Η πτώση και η απαξίωση των Ολυμπακών αγώνων, ήταν μια φυσική εξέλιξη.
Το τελειωτικό χτύπημα στους Ολυμπιακούς αγώνες, δόθηκε με την κατάκτηση της Ελλάδας από τους αρχαίους Ρωμαίους. Με την εισβολή των αρχαίων Ρωμαίων στην Ελλάδα ήρθε και το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων. Οι κατακτητές Ρωμαίοι ως παγκόσμια υπερδύναμη (pax romana), επιθυμούσαν να έχουν την υπεροχή έναντι των κατεκτημένων εθνών και στον αθλητισμό.
Ενδεικτικό ιστορικό γεγονός ήταν ότι η 175η Ολυμπιαδα, έγινε στην αρχαία Ρώμη την παγκόσμια πρωτεύουσα. Αρκετοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες και αξιωματούχοι, έλαβαν μέρος στους αγώνες.
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ.
Ο Παυσανίας αναφέρει αρκετές πληροφορίες, διότι ως περιηγητής πήγαινε ο ίδιος και παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Την εποχή την οποία έζησε ο Παυσανίας, οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν ήταν πλέον πανελλήνιοι αλλά διεθνείς, διότι συμμετείχαν αθλητές από διαφορετικά έθνη. Οι Ολυμπιακοί αγώνες της Ρωμαϊκής εποχής, δεν είχαν κανένα στοιχείο από το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, καθώς ήταν ξεκάθαρα διεθνείς αγώνες. Ήταν αθλητικοί αγώνες στα πλαισια της Ρωμαϊκής παγκοσμιοποιήσεως (Pax Rom;ana), όπως είναι και οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες.
Η γελοιοποίηση του Ολυμπιακού πνεύματος, δεν είχε όρια εκείνη την εποχή.
Οι αγώνες τον καιρό εκείνο, ήταν φαιδροί, καθώς ακόμη και παρανοϊκοί και σεξουαλικά ανώμαλοι αυτοκράτορες όπως ο Νέρων, που έλαβε 1808 στεφάνια ως νικητής των αγώνων, έκαναν τον θεσμό αναξιόπιστο. Ο Νέρωνας δωροδοκούσε διάφορους αξιωματούχους, για να του δοθούν οι ψέύτικες διακρίσεις, σύμφωνα με τον Σουετώνιο (Νέρων 22-24). Το 393 μ.Χ, έτος της 293ης Ολυμπιάδος, ο Άγιος Θεοδόσιος, θα βάλει τέλος στην απαράδεκτη από κάθε άποψη “αθλητική” διοργάνωση.
Ο Μέγας Θεοδόσιος κατάργησε επί της ουσίας έναν θεσμό, που είχε απολέσει αιώνες πριν το πραγματικό Ελληνικό ιδεώδες. Με τον ερχομό των Φοινίκων από την Αίγυπτο, οι αθλητικοί αγώνες περιελάμβαναν ιεροπραξίες και παγανιστικές τελετουργίες. Ένας ακόμη πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο διέκοψε ο Άγιος Θεοδόσιος, τους Φοινικικούς-Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν γιατί οι γυναίκες είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν τους πορνικούς-παγανιστικούς αγώνες, με αποτέλσμα να οδηγούνται στην σεξουαλική διαφθορά και τον εωσφορισμό.
Ενδεικτικό ήταν το γεγονός ότι είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν οι γυναίκες τους Ολυμπιακούς αγώνες, επι τούτου δεν επιτρεπόταν να αγωνίζονται ντυμένοι οι άνδρες αθλητές. Οι μοναδικές γυναίκες οι οποίες είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν τους γυμνικούς αγώνες, μέσα στο στάδιο της αρχαίας Ολυμπίας, ήταν οι μάγισσες-ιέρειες της Αιγυπτιακής “θεάς” Δήμητρας-Ίσιδας, οι ανύπαντρες και οι παρθένες. (1)
Σχετικά με την απαγόρευση της συμμετοχής των γυναικών στους Ολυμπιακούς αγώνες, υπήρχαν ειδικές διατάξεις όπως αναφέρει ο Παυσανίας. Η ποινή για όσες γυναίκες θα παρακολουθούσαν παράνομα τους αγώνες, θα ήταν να τις κατακρημνίσουν από τον Τυπαιον όρος και να τις σκοτώσουν (Παυσανιας V 6.7).
Εντούτοις υπήρχαν κάποιες κατηγορίες γυναικών στις οποίες επιτρεπόταν να συμμετέχουν και να παρακολουθούν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Αυτές ήταν οι Ελληνίδες παρθένες και οι ανύπαντρες, μαζί με τις ιέρειες, οι οποιες
συμμετείχαν και στις εωσφορικές τελετές στις οποίες γινόταν κάθε ανωμαλία και διαστροφή (Παυσανιας V 13.9) και (Παυσανιας VI 20.9).
Aκόμη ο Παυσανίας κατέγραψε ότι από όλα τα Ολυμπιακά αγωνίσματα
οι γυναίκες είχαν δικαίωμα συμμετοχής, μόνον στους Ιππικούς αγώνες.
Η επιλογή των αγνών Ελληνίδων από τους σκοτεινούς ιερείς της αρχαίας θρησκείας, γινόταν σκόπιμα με μοναδικό στόχο να αυξάνεται η δαιμονολατρεία, η σεξουαλική διαφθορά, η ανομία και η αταξία ώστε να επέλθει η πνευματική, η ηθική κατάπτωση, και εν συνεχεία να επακολουθήσει η πολιτική, η στρατιωτική και η κοινωνική κατάρρευση του Ελληνικού έθνους. Η ενέργεια του Άγιου Θεοδόσιου να καταργήσει Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν μια πράξη ευεργεσίας, προς τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο αγαπούσε και υποστήριζε πάρα πολύ και δεν άντεχε να βλέπει τον εξευτελισμό του.
Πάνω από όλα όμως η ενέργεια του αυτή αποσκοπούσε στην προστασία του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους.
Επί της ουσίας οι γυμνικοί Ολυμπιακοί αγώνες, τους οποίους παρακολουθούσαν και γυναίκες ήταν ένα τελετουργικό προς τιμήν του Φρυγικού “θεού” Σαβάζιου.
ΘΕΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ.
Την μεσαιωνική εποχή οι Ιουδαίοι-παγανιστές προσπαθούν να αλώσουν το Ελληνικό έθνος μέσα από τον νεοπλατωνισμό.
Στην Ελληνική-Ρωμαϊκή εποχή, έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή Αγίου-Ισαπόστολου Κωνσταντίνου και νωρίτερα. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, το Τάγμα των “Αδελφών της Ανατολής” υπήρξε κλειστή ομάδα, που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090, φέρεται να έγινε υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μια ακόμη μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των Αγνώστων Φιλοσόφων. Στην γενεαλογία αυτού του Τάγματος, είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνραθ (συγγραφέας του «Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας»), ο Ερρίκος Σήθων, ο κοσμοπολίτης, ο μαθητής του Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin. Την ίδια εποχή συναντάμε και άλλη παρόμοιο Τάγμα η καταγωγή του οποίου χάνεται μέσα στην αχλύ των μύθων.
Στο «Αμφιθέατρο της Αιώνιας Σοφίας» του Ερίκου Κούνραθ, και στο «περί της Καββαλιστικής τέχνης» του Ιωάννη Ρώυχλυν γίνονται αναφορές στην Θεουργία. Ο μυστηριώδης Τζων Ντη εφήρμοσε την Θεουργία για την επικοινωνία του με τον κόσμο των Αγγέλων. Η Θεουργική τελετουργία αποτέλεσε επίσης την αποκορύφωση των μελετητών της Καμπαλά. Η περίφημη «Ανάκριση», αποτέλεσε ένα ερωτηματολόγιοδιάλογο του Πελαγίου Ερημίτη, στην νήσο της Μαγιόρκας με τον φύλακα Άγγελό του.
Τον 18 μ.Χ. αιώνα ο Martines de Pasqually ίδρυσε το Τάγμα των Τεκτόνων-Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος, Τάγμα το οποίο ασκούσε την Θεουργία. Τέλος, στην σύγχρονη σχετικά εποχή, έχουμε τον Louis Claude de Saint Martin, μαθητή του Martines de Pasqually, ο οποίος μετά τον θάνατο του Διδασκάλου του, ίδρυσε το δικό του σύστημα επικοινωνίας με τον “Θεό”, που βασίσθηκε στον επονομαζόμενο «δρόμο της καρδιάς». Τις ιδέες του εμπνεύσθηκε από τον Ιάκωβο Μπαίμε, τον Γεώργιο Γκίχτελ και τον Εμμανουήλ Σβέντεμποργκ. Σήμερα, οι διδασκαλίες του Louis Claude de Saint Martin και του Martines de Pasqually, εφαρμόζονται σε ένα σύστημα «Χριστιανικού Μυστικισμού».
Τα αρχαία χρόνια, ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό, άλλαξαν και έγιναν Εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Κανένα άλλο έθνος, δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο, και αφοσίωση στον άρχοντα του σκότους, πλην των Σημιτών. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στον σατανισμό-παγανισμό από τους Αιγύπτιους, και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους. ‘Ένα μέρος των Σημιτών που τελούσε υπό αιχμαλωσία, κατά την έξοδο από την Αίγυτπο, δεν ακολούθησε τον Μωυσή στο Ισραήλ, αλλά ήρθε στην αρχαία Ελλάδα.
Ανατρέχοντας στους ιερούς αρχαίους Έλληνες στον Εκαταίο-Μιλήσιο (Στραβων 7, 321), στον Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), στον Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 – 58, Ιστορία, Β Βιβλίο Ευτέρπη), στον Ισοκράτη (Παναθηναικός, Ελένης Εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός), τον Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, αποσπασμα 3), στον ύπατο των Φιλοσόφων, τον Αριστοκλή (Μενέξενος, 245c-d) , θα διαπιστώσουμε, ότι όλοι οι σοφοί μας αναφέρουν ακριβώς τα ίδια, σχετικά με τους Φοίνικες και τους άλλους αλλοδαπούς, οι οποίοι εισέβαλαν στην Ελλάδα.
Η εισβολή στην Ελλάδα έγινε πριν από τον δεύτερο Τρωικό πόλεμο (1519 π.Χ). Στην Αίγυπτο ξέσπασαν ασθένειες. Οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς Εβραίους-αλλόφυλους. Οι Εβραίοι για να αποφύγουν τους εξαγριωμένους Αιγύπτιους, εγκαταλείπουν την Αίγυπτο.
Ένα τμήμα του Εβραϊκού λαού με αρχηγό τον Μωυσή, κατευθύνθηκε δια ξηράς στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι-Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό, πήγαν αρχικά στην Ρόδο και εν συνεχεία στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν στο Άργος, ήρθαν σε σύγκρουση με τους Έλληνες κατοίκους, που ήταν Αχαιοί στην καταγωγή.
Εντούτοις ο βασιλιάς των Αργείων, ο Γελάνωρ, δεν είχε στρατηγικές ικανότητες για να νικήσει τους Δαναούς. Κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, οι Αργείοι, προσκάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση, ώστε να γίνει κοινός βασιλιάς, Ελλήνων και Εβραίων, στην πόλη του Άργους.Αυτός ήταν και ο λόγος, που οι κάτοικοι του Άργους, ονομάζονταν Αχαιοί και Δαναοί. Τα ίδια ακριβώς μας αναφέρει και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Όταν κατέκτησε ο Μέγας Αλέξανδρος το Ισραήλ, το Εβραϊκό έθνος ήρθε σε επαφή με την Ελληνική φιλοσοφία και κινδύνεψε με αφομοίωση και εξελληνισμό.
Η επιρροή του Ελληνικού πολιτισμού ήταν τεράστια. Ακόμη και οι Εβραίοι μυστικιστές-θεουργοί, επηρεάστηκαν από την παγκόσμια-Ελληνική φιλοσοφί. Για αυτό άρχισαν να χρησιμοποιούν στοιχεία από τον Πυθαγόρα, τον Αριστοκλή- Πλάτωνα και άλλους Έλληνες σοφούς, δημιουργώντας μια νέα φιλοσοφική-Ιουδαϊκή σχολή, η οποία επιφανειακά δίδασκε την Ελληνική φιλοσοφία, αλλά στην ουσία περιελάμβανε, την λατρεία του Εωσφόρου.
Σημαντικές και αξιόλογες ιστορικές πληροφορίες, για τα νέα Ιουδαϊκά-Φιλοσοφικά σχήματα, μας δίνει ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος, ο οποίος κάνει αναφορές στους Εσσαίους και στους Φαρισαίους, Οι Φαρισαίοι ήταν Ραββίνοι, ήταν οι δασκάλοι και οι άρχοντες του Ιουδαϊκού λαού. Σύμφωνα με τους Φαρισαίους, ο Μωυσής στο όρος Σινά δεν δέχθηκε μόνο τον γραπτό νόμο, από τον Θεό, την Τορά, αλλά και μια προφορική διδασκαλία, που απευθυνόταν αποκλειστικά μόνο στους Εβραίους, που είχαν υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ο Μωυσής, με την σειρά του, μεταβίβασε αυτήν την προφορική γνώση, σε κάποιους σοφούς και εκλεκτούς Εβραίους, οι οποίοι την διέδιδαν μυστικά , από γενιά σε γενιά. Αυτή ηπροφορική παράδοση, που “δόθηκε” στον Μωυσή, ήταν ο σατανισμός, η εβραϊκή Καμπάλα-δαιμονολατρεία, την οποία δεν αποκάλυπταν δημόσια οι ραββίνοι-Φαρισαίοι. Ο Ιησούς Χριστός αποκάλεσε τους Φαρισαίους, ως τέκνα του Εωσφόρου.
Οι σατανιστές-Φαρισαίοι διέγνωσαν τον κίνδυνο, να χαθεί και να αφομοιωθεί το έθνος του Ισραήλ εξαιτίας του Ελληνικού πολιτισμού και του Ιησού Χριστού. Επίσης φοβόταν όσο τίποτε άλλο, την ένωση της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, και των διδασκαλιών του Χριστού. Για αυτό δημιούργησαν μία σειρά από κατ επίφασιν, νεοπλατωνικές Φιλοσοφικές σχολές, και ομάδες, οι οποίες άρχισαν να επιβουλεύονται, τον Ελληνικό πολιτισμό, τον Ελληνικό έθνος, και τον Χριστιανισμό. Στα πλαίσια των σκοπών τους δημιούργησαν τον Γνωστικισμό-Θεούργια. Το φαινόμενο του Γνωστικισμού ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, δαιδαλώδες και πολύπλευρο, καθώς υπήρχαν διαφορετικές δοξασίες.
Στο πέρασμα του χρόνου συναγωγές των γνωστικών, δημιουργήθηκαν και από Έλληνες και Πέρσες εθνικούς, όπως ήταν ο Μαρκίων,ο Ελκεσαίος και άλλοι.
Επί της ουσίας οι Γνωστικοί ήταν σατανιστές-θεουργοί φιλόσοφοι. Ενδεκτικό ήταν ότι κάποια γνωστικά σχήματα, υποδυόταν τους “Χριστιανούς” και δίδασκαν αιρέσεις. Ο αιρεσιάρχης Άρειος τον 4ο αιώνα μ.Χ., ομοιάζει με τους φιλοσόφους γνωστικιστές. Μην ξεχνάτε ότι οι Γότθοι, Βησιγόθτοι, Οστρογότθοι εωσφοριστές, που υπηρετούσαν στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατοό, δεν έγιναν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά ασπάστηκαν την αίρεση του Άρειου. Όπως αναφέρω εδώ αρκετά χρόνια, οι πανάρχαιοι εχθροί μας πολεμούσαν στα πεδία των μαχών, στέλνοντας αμέτρητους λαούς εναντίον μας και παράλληλα, προσπαθούσαν να μα καταβάλουν και πνευματικά. Όταν ένα έθνος καταρρεύσει πνευματικά-ηθικά, τότε ακολουθεί η στρατιωτική, η πολιτική και η κοινωνική κατάπτωση-παρακμή. Για αυτό οι πανάρχαιοι εχθροί μας, δημιουργούσαν ανά τους αιώνες πολλές αιρέσεις.
Το πολυσχιδές Ιουδαϊκό-φιλοσοφικό μόρφωμα την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δημιουργεί αιρετικές ομάδες, που συνδυάζουν την Ελληνική φιλοσοφία με τον εωσφορισμό. Μια από τις πιο γνωστές ομάδες, αυτού του είδους, υπήρξαν οι νεοπυθαγόρειοι.
Οι νεοπυθαγόρειοι συνδύασαν την Πλατωνική και την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, όμως στην πραγματικότητα
εξασκούσαν την θεουργία και τις μαγείες των Ανατολικών λαών, κάνοντας νεκρομαντείες, υπνωτισμούς, με επικλήσεις πνευμάτων, μέσω των οποίων αναζητούσαν την θέληση και την δύναμη των θεών. Γνωστός νεοπυθαγόρειος μάγος, υπήρξε και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς. Στην συνέχεια οι Σημίτες παγανιστές, δημιούργησαν τον ερμητισμό και τον νεοπλατωνισμός.
Ο νεοπλατωνισμός ήταν το νέο ανθελληνικό σχέδιο, για την πτώση και την παρακμή της Ελληνικής-Χριστιανικής, Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας. Ιδρυτής του νεοπλατωνισμού ήταν ο Αιγύπτιος θεουργός-σοφός Πλωτίνος, ο οποίος είχε ως μαθητές και διαδόχους του, τον Φοινικικής καταγωγής Πορφύριο, που έγραψε εναντίον των Χριστιανών, και τον Σύριο Ιάμβλιχο, ο οποίος ήταν υπέρμαχος της Αιγυπτιακής μαγείας. Οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι είχαν ταυτίσει την Ελληνική φιλοσοφία με την λατρεία των Αιγυπτίων δαιμόνων του δωδεκαθέου. Μέγας και ένθερμος φίλος, της θεουργίας και του νεοπλατωνισμού, ήταν και ο απαράδεκτος από κάθε άποψη αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης.
ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΣ.
Συνεπώς είχαμε δυο κατηγορίες φιλοσόφων-σοφών στην αρχαιότητα, και νεοπλατωνικών κατά την μεσαιωνική εποχή. Υπήρχαν οι σοφοί που πίστευαν στον Θεό-δημιουργό, και η άλλη κατηγορία σοφών, οι οποίοι πίστευαν στους Αιγύπτιους δαίμονες, της παγανιστικής θρησκείας, το λεγόμενο δωδεκάθεο. Από τα πανάρχαια χρόνια, είχαμε δύο κατηγορίες φιλοσόφων, σοφιστών, και επιστημόνων, στην αρχαία Ελλάδα. Η πρώτη κατηγορία ήταν οι μεγάλοι αρχαίοι-Έλληνες σοφοί οι οποίοι πίστευαν και δίδασκαν τον έναν Θεό-δημιουργό. Στην δεύτερη κατηγορία, ήταν όσοι πίστευαν στην αρχαία θρησκεία, το Σημιτικό-Φοινικικό δωδεκάθεο. Οι επιστήμες των μονοθεϊστών Ελλήνων σοφών, ήταν για το καλό της Ελλάδας και της ανθρωπότητας. Στον αντίποδα οι παγανιστές επιστήμονες ήταν η αιτία για τις γενοκτονίες, την ηθική-πνευματική και την κοινωνική παρακμή, του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και όχι μόνον. Οι βασικότεροι εκπρόσωποι της ξενόφερτης θρησκείας από την Αίγυπτο (Δωδεκάθεο), ήταν ο μάγος-φιλόσοφος Πυθαγόρας, ο Όμηρος, ο Ησίοδος, και στην συνέχεια ο Πλούταρχος, ο Πρόκλος, ο Πλωτίνος, ο Ιάμβλιχος, ο Μιχαήλ Ψελλός και ο Γεώργιος-Πλήθων Γεμιστός,
Η πολιτική του Ιουστινιανού του Α, είναι γνωστή απέναντι στους Έλληνες Εθνικούς-φιλόσοφους του μεσαίωνα, που πίστευαν στον Εωσφόρο. Για αυτό το 529 μ.Χ. έκλεισε της “Φιλοσοφικές” σχολές και απαγόρευσε να διδάσκουν κατ ουσίαν την θεουργία. Οι τελευταίοι νεοπλατωνικοί όπως ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος δεν ήταν μόνον φιλόσοφοι, καθώς ήταν παράλληλα και ιερείς μιας φανταστικής-δαιμονικής θρησκείας, όπως αναφέρει ο Άρνολντ Τόυμπη (Σπουδή της Ιστορίας, Αθήναι 1962, σελίδα 457). Οι φιλοσοφικές οι σχολές των Αθηνών, είχαν μεταβληθεί σε κέντρα άσκησης της μαγείας, γεγονός που οδήγησε τελικά, στο κλείσιμό τους το 529 μ.Χ., από τον Ιουστινιανό. Στους χρόνους που κατέρρεε ο σκοτεινός παγανισμός, η μαγεία και η δεισιδαιμονία είχαν λάβει τρομερές διαστάσεις. Όπως μας ενημερώνει ο Λουκιανός, η μαγεία είχε πρωτεύουσα θέση στις λαϊκές απίδευτες μάζες. “Μάγοι υπό ποικίλα ονόματα, ως φαρμακομάντεις, ιατρομάντεις, αγύρται, έχοντας ως βοηθούς γραίας βωμολόχους, περιμακτρίας, τελεστρατίας, τυμπανιστρίας, περιήρχοντο τας πόλεις, υποσχόμενοι ζωή, υγεία, πλούτο, ευτεκνία, κάλλος και οποιοδηποτε αγαθό” (Θ.Η.Ε.,τομος.8,449). Ο καθηγητής Ν. Λούβαρις μας αναφέρει, ότι στους ύστερους χρόνους της αρχαιότητος υπήρχαν “μάγοι πολυάριθμοι και ποικιλώνυμοι, αγύρται, απολακταί, βωμολόχοι, ιατρομάντεις, καθαρτές, φαρμακομάντεις”, κλπ. Όλοι αυτοί ήταν συνοδευόμενοι υπό γυναικών μαγισσών ή βοηθών, προερχόμενοι κυρίως, εκ Θεσσαλίας, ήτις εθεωρείτο η κατ’ εξοχήν κοιτίς των, περιέτρεχον τας πόλεις και εξαπατούσαν τους απλοϊκούς.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΕΟΥΡΓΟΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
Μεγάλος μάγος υπήρξε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ο Ύπατος των προδοτών ο Μιχαήλ Ψελλός. Ο Μιχαήλ Ψελλός, ο προδότης του Μαντζικέρτ, ως Εωσφοριστής, και μέλος της Ιουδαϊκής πολιτικής αριστοκρατίας, παρά τις αυστηρές εκκλησιαστικές απαγορεύσεις, οι οποίες ήταν θεσπισμένες νεαρές, του Ρωμαϊκού κράτους, εκείνος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για ποικίλα είδη μαγείας, μαντείας και αστρολογίας.
Ο Μιχαήλ Ψελλός δεν μπορούσε να αφήσει ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της Ιουδαϊκής πίστεως, και γνώσεως ανεξερεύνητο. Ο Ψελλός εξέταζε λίθους, αρώματα και βότανα, τα οποία σε διαφόρους συνδυασμούς και μαγικές χρήσεις μπορούσαν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στον υλικό κόσμο. Οι αρχαίοι διδάσκαλοι του, στον τομέα της μαγείας και του Εωσφορισμού, ήταν οι περίφημοι Χαλδαίοι μάγοι της Ανατολής, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Νεοπλατωνικοί Φιλόσοφοι Πλωτίνος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος, και Πρόκλος. Εν τούτοις ο Ψελλός φαίνεται να ήταν συνετός και διστακτικός στον τομέα της μαγείας, επειδή ως εκ φύσεως δειλός, φοβόταν πολύ τους δαίμονες του παγανισμού, τους Ολύμπιους “θεούς”, από την Αίγυπτο, που ανακινούσε, η μαγική τελετουργία. Στα κείμενα του διαβάζουμε την εμφανέστατη άρνηση του, να γράψει ακριβώς, για την μαγεία. Παλαιότερα αποδιδόταν κατά 99%, στον Μιχαήλ Ψελλό το έργο “Περί Δαιμόνων”, όπου περιγράφονται τα είδη, οι ιεραρχίες και οι ιδιότητες των εκπεσόντων αγγέλων, όμως σήμερα οι ιστορικοί το θεωρούν πόνημα αγνώστου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ-ΠΛΗΘΩΝ ΓΕΜΙΣΤΟΣ.
Ο Πλήθων απέκτησε στην πόλη-Κωνσταντινούπολη εξαιρετική κλασική παιδεία και διδάχτηκε τον Πλατωνισμό. Η Ελληνική φιλοσοφία γνώριζε νέα ακμή και ανακτούσε το χαμένο έδαφος, από τον Αριστοτελισμό, ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί, δεύτερος κατά σειρά, για την θεμελίωση του Χριστιανισμού.
Σε κάποια χρονική στιγμή ο Πλήθων έφυγε από την Βασιλεύουσα, και πήγε στην Αδριανούπολη, πρωτεύουσα του Οθωμανού Μουράτ Α’ ο οποίος επιδεικνύοντας πνεύμα “ανεξιθρησκίας” είχε μετατρέψει την πόλη σε κέντρο συνάντησης προσωπικοτήτων και φιλοσοφικών τάσεων. Εκεί ο Γεμιστός διδάχτηκε από τον Ιουδαίο Ελισαίο, την Καμπάλα, τον ζωροαστρισμό και το δωδεκάθεο.
Μετά τον θάνατο του Ελισαίου, ο Πλήθων Γεμιστός εγκαταστάθηκε στον Μυστρά. Ο Πλήθων δίδαξε ότι για την παρακμή του Ελληνισμού, ευθύνεται ο Χριστιανισμός.
Η Ελληνική πολιτεία, ήταν διαλυμένη, μαζί με την εκκλησιαστική διοίκηση, και ότι η Ορθοδοξία αποτελούσε, την αιτία, για την παρακμή. Σύμφωνα με τον Γεμιστό έπρεπε να καταργηθεί ο Χριστιανισμός, ως επίσημη θρησκεία. Στον Μυστρά ο Πλήθων ήταν δάσκαλος, δικαστής, φιλόσοφος και συγγραφέας, με πιστούς μαθητές.
Μεταξύ άλλων διατύπωσε ακόμα μια σειρά από πρωτοποριακές προτάσεις σχετικά με τον αναδασμός της γης, την ενίσχυση της χειρωνακτικής εργασίας, την εθνική παραγωγή-εμπόριο, την διοικητική αναδιοργάνωση, την φορολογία, τις κρατικές δαπάνες, και εθνικοποίηση του στρατού.
Ως νεοπλατωνικος, πίστευε στις αρχαίες Ελληνικές και τις Ιουδαικές, ως πνευματική υποδομή της νέας ανορθωτικής πολιτικής, που έπρεπε να ακολουθήσει το Ελληνικό κράτος.
Για τις υπηρεσίες που πρόσφερε, συμβουλευτικές προς τους δεσπότες του Μυστρά, ανταμείφθηκε με κάποιες παροχές σε γη-κτήματα. Εδώ βλέπουμε καθαρά την ανακολουθία ανάμεσα σε όσα δίδασκε και σε όσα έπραττε.
Επίσης Πλήθων εκείνη την εποχή, είχε πάρει θέση στην επί αιώνων Ελληνική-Ρωμαϊκή διαμάχη, Πλατωνικών και Αριστοτελικών, τασσόμενος με την πλευρά του Πλάτωνα, τον οποίο έβλεπε συνολικά ως τον σωστό παιδαγωγό, καθώς από το έργο του αντλούσε ιδέες για τις μεταρρύθμισεις που πρότεινε.
Ο Πλήθων επιθυμούσε διακαώς την δημιουργία ενός Ελληνικού έθνους, όπου ο Χριστός θα αποτελούσε παρελθόν και θα ήταν μόνο μια μικρή παρένθεση στην ζωή του Ελληνισμού. Μόνο με την απομάκρυση του Χριστιανισμού, πίστευε ο Πλήθων, ότι ο Ελληνισμός θα επανερχόταν στις ρίζες του και θα αναγεννιόταν.
Ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, στο έργο του “Σύγκρισις Πλάτωνος και Αριστοτέλους”, όταν ο Πλήθων βρισκόταν στην Φλωρεντία, είπε ότι σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν “μια ψυχή και καρδία”, και θα ασπάζονταν μία θρησκεία. Και όταν ο Τραπεζούντιος τον ρώτησε αν αυτή θα ήταν ο Χριστιανισμός ή το Ισλάμ, ο Πλήθων του απάντησε, ούτε η μία ούτε η άλλη αλλά η “πατρώα”, η αρχαία θρησεκία, η ειδωλολατρία, ο παγανισμός. Ο Έλληνας φιλόσοφος και φίλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο Γεώργιος Πλήθων-Γεμιστός, διδάχθηκε τον παγανισμό, από έναν Εβραίο δωδεκαθειστή, τον Ελισαίο.
Ο Γεμιστός πρότεινε να αποκηρύξουν οι Έλληνες την Ορθοδοξία, και να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία. Τον Πλήθων υποκινούσαν οι Σημίτες παγανιστές, οι οπαδοί του Ταλμούδ και της Καμπαλά, οι οποίοι εδώ και αιώνες. δολίως είχαν αναμίξει, την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, με τον εωσφορισμό του δωδεκαθέου. Ο Πλήθων Γεμιστός, μύησε στο εωσφορικό δωδεκάθεο και αρκετούς Ιταλούς, καθώς συμμετείχε στην σύνοδο της Φερράρας. Εκεί, ο Γεμιστός διδάσκει τις παγανιστικές του, μυστικές γνώσεις στους επιφανείς της Φλωρεντίας και στον άρχοντα της πόλης, τον Μέδικο. Οι Ιταλοί γοητεύτηκαν από τις διδαχές του Γεμιστού και άρχισαν να αναζητούν βιβλία, και περισσότερες, σχετικά με το δωδεκάθεο και την θεουργία.
Ο εωσφορισμός, η διαφθορά και η εξαπάτηση, είχαν κατακτήσει την Φλωρεντία και στην συνέχεια την Βενετία, την μετέπειτα, νέα πόρνη Βαβυλώνα, μια από τις πρωτεύουσες του Εωσφορισμού. Τα επόμενα χρόνια, ήρθαν από την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, η συλλογή των Ερμητικών κείμενων του Πορφύριου, του Ιάμβλιχου και του Πλωτίνου, τα οποία άρχισε να μεταφράζει στα λατινικά ο καθολικός ιερέας Μαρσίλιο Φιτσίνο. Οι Νεοπλατωνικοί άσκησαν κατά βούλησιν, την μαγεία και τις απόκρυφες μαγικές τέχνες, και αυτό αποτελεί σημαντικό στοιχείο, σχετικά με την τρομερή δαιμονική κρίση-παρακμή, που έπληξε τον αρχαίο κόσμο.
Η σεξουαλική μαγεία σε συνδυασμό με την αστρολογία, ήταν η μυστική επιστήμη, την οποία οι παγανιστές, αποκαλούσαν, θεουργία. Θεουργοί υπήρξαν οι περισσότεροι νεοπλατωνικοί και νεοπυθαγόρειοι φιλόσοφοι.
Οι μαγγανείες ήταν η βασικότερη ενασχόληση των νεοπλατωνικών φιλοσόφων.
Ο Μάξιμος ο Εφέσιος, (4ος αιών μ. Χ.) ο οποίος είχε μυήσει τον Ιουλιανό (361-363) στην μαγεία, καλούσε δαιμονικά πνεύματα, εξαφάνιζε αντικείμενα και προκαλούσε τον θαυμασμό στους απαίδευτους. με τις δαιμονικές του επιδείξεις. O εωσφοριστής-αυτοκράτορας, και ψυχικά άρρωστος Ιουλιανός, έδωσε σημαντικά αξιώματα στον μάγο Μάξιμο, όμως επί αυτοκράτορος Ουάλεντος, ο μάγος Μάξιμος συνελήφθη για μαγγανείες και εξαπάτηση των υπηκόων.
Την μαγεία ασκούσαν με φοβερό πάθος, και δαιμονισμό ο Αμμώνιος Σακκάς, ο μαθητής του Πλωτίνος, ο Πρόκλος και ο Ιάμβλιχος. Ο Ιάμβλιχος πίστευε πως η ένωση με τον Θεό, επιτυγχάνεται μέσα από τον σατανισμό και την μαγεία, τις θυσίες και τις μαντείες. Μεγάλος μάγος υπήρξε ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός, βιογράφος και αρχιερέας των Δελφών, ο Πλούταρχος. Δίδασκε πως η ένωση με τον Θεό γίνεται αποκλειστικά μέσα από την μαγεία. Επίσης και οι ιερείς της αρχαίας θρησκείας, ασκούσαν την απόκρυφη τέχνη της μαγείας-θεουργίας, διότι ήταν μέρος των εωσφορικών-ιερατικών καθηκόντων τους.
Παράλληλα με το φαινόμενο του νεοπλατωνισμού, πολύ επικίνδυνη ήταν και η θρησκεία ερμητισμού.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :
ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ.
ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ,
ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ Ιουδαιοφοινικική αποικία.
http://ofis66.blogspot.com/2017/05/blog-post_9.html
www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library
Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη
https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)
ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
