Δάσκαλε, τι έχεις να πεις για τη συμπόνια;

-Αυτόν τον δρόμο, μόνος δεν τον βαδίζεις. Είναι προσωπικός και δικός σου, αλλά δεν είσαι μόνος σου. Είχες, έχεις και θα έχεις συνοδοιπόρους. Άλλοι σε σταυροδρόμια της ζωής, άλλοι σε παράλληλες με τη δική σου πορείες. Όμως ποτέ δεν θα είσαι μόνος.

Σε αυτή τη διαδρομή, θα δεις πολλά. Κάποια, θα δείχνουν χειρότερα από τα προβλήματα τα δικά σου. Εκεί, οφείλεις το χέρι σου να το δώσεις. Μπορεί να μην κρατάει κάτι για να προσφέρεις. Αν το δώσεις με την καρδιά σου, έχεις προσφέρει πολλά. Αυτό, είναι συμπόνια.

Ο κόσμος, ελεημοσύνη δεν χρειάζεται! Τα κέρματα ή το πιάτο με το φαγητό που θα δώσεις σήμερα, δεν θα λύσει το πρόβλημα και αύριο. Αν μόνο ελεήσεις, χώνεις τον άλλον πιο βαθιά στο πρόβλημά του. Αν συμπονέσεις, μαζί με την προσωρινή βοήθεια, θα δώσεις και ένα κομμάτι από την καρδιά σου, μια συμβουλή, μια ευκαιρία, μια παρότρυνση, για να πιαστεί ο άλλος και να αρχίσει πάλι να ανεβαίνει.

Για να συμπονέσεις, δεν λυπάσαι απλά δίνοντας κάτι προσωρινό για να ανακουφίσεις, αλλά συναισθάνεσαι την κατάσταση του άλλου βλέποντας στο πρόσωπό του κομμάτια του εαυτού σου. Έτσι, θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να έχει ο άλλος τη βέλτιστη προοπτική για τη συνέχειά του.

Όταν συμπονάς, επιθυμείς να δεις την ανθρωπότητα να ανεβαίνει στο επόμενο εξελικτικό σκαλί και όχι μόνο τον εαυτό σου. Επειδή η ανθρωπότητα, αποτελείται από πολλούς ΕΣΥ, και εξαρτάται και στηρίζεται σε αυτό. Και εσύ, εξαρτάσαι από την ανθρωπότητα.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου Πες μου Δάσκαλε από τις εκδόσεις iwrite.