“ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ”

Χορτάσαμε μύθους τις τελευταίες μέρες.
Ξεκινήσαμε με τον Άγιο Δημήτριο τον Δρακοκτόνο που μονομάχησε με τον Αριστοτέλη στα Μαρμαρένια Αλώνια της Σκέψης και της Λογικής και τον κατανίκησε, αναλαμβάνοντας πολιούχος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο υπό τις μελωδιες της κεχαριτωμένης Εκκλησίας.

Είδαμε τους πολιτικούς μας, γραβατωμένους, κορδωμένους και αλύγιστους να σέρνουν περήφανοι τις πομπές και να διαπομπεύουν την προδοσία τους στο Μακεδονικό γιατί ήρωας δεν είναι πια όποιος αμύνεται αλλά όποιος παραδίδεται.
Είδαμε τους στρατηγούς μας να λαμποκοπούν στα σιρίτια και στα φωτοστέφανα, ως μητροπολίτες χρυσένδυτοι, και σκεφτήκαμε ότι όλοι αυτοί γνώριζαν περί Γιάννου και Άκη και πείστηκαν ότι στον εχθρό δεν αντιτάσσεις όπλα, αλλά βίλες και προβιβασμούς και το ρωμαίικο ας το σώσουν οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί και οι Τούρκοι.
Είδαμε τους καθηγητάδες της ιστορίας και τους από καθέδρας των Πανεπιστημίων να μην υπεραμύνονται για τα αντίθετα που δίδασκαν επί χρόνια γιατί ο γκιαούρης μέσα τους τούς θύμισε ότι όσο και αν ανέβουν με αναξιοκρατία, πάντα ψυχή χαμαιλέοντα θα έχουν.
Είδαμε και τους φαρδείς μητροπολίτες με τα πλατειά τα λόγια να αγωνίζονται για την Ελλάδα που έχουν σκοτώσει εδώ και αιώνες, με το μάτι τους γαρίδα στο παγκάρι, ετοιμάζοντας υμνωδίες για νέους Χίτλερ και Σουλτάνους και Πλανητάρχηδες.
Είδαμε την νεολαία μας, φοιτητές και λυκειόπαιδες, να παρελαύνει έτοιμη για τη Μητέρα όλων τω Μαχών αν τους κόψουν το κινητό ή το φραπέ και καταντήσουν σαν αυτούς του Μάη του 68 στο Παρίσι, στους δρόμους της Αθήνας της χούντας ή στο «Φράουλες και αίμα» στην Αμερική.
Είδαμε την τιμημένη αγροτιά να σηκώνει τη γαλανόλευκη  σημαία μόνο για την τιμή των τεύτλων και του καλαμποκιού, αλλά να την κατεβάζει για την τιμή της πατρίδας.
Είδαμε τον Ελληναρά να βρίζει τον πρόσφυγα που ο ίδιος έφερε, που τον τρέφει, και τον χρησιμοποιεί για σκλάβο. να αναρωτιέται γιατί δε βρίσκουν δουλειά τα παιδιά του – βρίσκουν αλλά με αμοιβή παράνομου μετανάστη.
Και είδαμε τον μέγα νεκρό, να γίνεται επαναστάτης της πολυθρόνας ή ήρωας του καναπέ και να μην έχει καταλάβει ότι έχει πεθάνει από καιρό και ζέχνει κι ανάσταση δε θα έχει γιατί έχει ξεχάσει πια τι θα πει ΧΡΕΟΣ, που για άλλες γενιές δε σήμαινε δραχμές, ή δηνάρια ή κωσταντινάτα ή μετζίτια ή ευρώ, αλλά μια λέξη με τόσο μεγάλα γράμματα που άξιζε να δώσει κάποιος τη ζωή του.
Τώρα ζούμε με «τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα», κωμικοί ήρωες σε μια τραγωδία που ορμά καταπάνω μας με προκαταδικασμένο τέλος.

ΥΓ. Πάντα όταν μιλώ για “λαό”, εννοώ τη μεγάλη πλειοψηφία, όχι τους λίγους μετρημένους που δεν είναι αρκετοί για να κρατήσουν βάρδια στα περάσματα της ιστορίας.