Πάνος Κατσιμίχας: «Οι καιροί που ζούμε είναι άγριοι και ψυχοπαθείς»

Λίγο προτού ξεκινήσει τις παραστάσεις του ο γνωστός τραγουδοποιός μιλάει χωρίς φόβο και έμπλεος πάθους…

Η παντοκρατορία του ίντερνετ, ο κανιβαλισμός μέσα από τα social media, η πολιτική αφασία, η κοινωνική απραξία και η κατάσταση του ελληνικού τραγουδιού είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται σε αυτήν τη συνέντευξη ο Πάνος Κατσιμίχας.

Η εποχή που διανύουμε σας δίνει ερεθίσματα να δημιουργήσετε;

Ευτυχώς που λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου αλλά και διάφορων συγκυριών που συνέβησαν κάποτε στη ζωή μου εξοικειώθηκα από πολύ νωρίς με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Οπότε ναι μεν είναι άγριοι, μίζεροι και ψυχοπαθείς οι καιροί που ζούμε, αλλά δεν μπορώ ούτε να γονατίσω ούτε να πέσω στην αφασία της απελπισίας. Δεν το επιτρέπω αυτό στον εαυτό μου. Απλώς απαντάω σε όλα αυτά με τη δημιουργικότητα. Οταν δεν εργάζομαι με τη μουσική παίρνω γκάζια και δύναμη από τα βιβλία, τις ταινίες και από τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Απλά πράγματα δηλαδή. Δεν χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος.

Ποια είναι η άποψή σας για την κυριαρχία του ίντερνετ στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα της μετάδοσης της μουσικής;

Κάποτε μιλούσαμε για την κασετοπειρατία, αργότερα για την πειρατεία των CDs και νομίζαμε ότι αυτός είναι ο μεγάλος εχθρός, μέχρι που κάποια στιγμή εμφανίστηκε σε παγκόσμιο επίπεδο ο πραγματικά μεγάλος πειρατής, το κτήνος που λέγεται ίντερνετ. Hρθε, τα άρπαξε όλα και τα διαχειρίζεται εν ψυχρώ, όπως γουστάρει, χωρίς να δίνει τον παραμικρό λογαριασμό σε κανέναν. Οπότε, εκτός από τη ληστεία και την οικονομική εξόντωση των δημιουργών, συντελείται τελικά μια κτηνωδία σε βάρος του ίδιου του πολιτισμού. Το χειρότερο κακό όμως είναι ότι ο κόσμος συνήθισε αυτήν τη βαρβαρότητα και συμμετέχει, είτε γιατί δεν έχει καταλάβει είτε γιατί δεν τον ενδιαφέρει να καταλάβει τίποτε. Αντε τώρα να μιλήσεις στον κάθε μπαμπουίνο για πνευματικά δικαιώματα και κουραφέξαλα. Φέξε μου και γλίστρησα.

Θεωρείτε ότι τα social media είναι έτοιμα να μας καταβροχθίσουν –όπως στην περίπτωση της Νατάσσας Μποφίλιου– ή πρόκειται για μέσο εκτόνωσης μιας καταθλιπτικής εποχής;

Μπα, και πριν από την καταθλιπτική εποχή αδηφάγα και κανιβαλικά ήταν τα social media. «Γιατί τρέχει η μύτη σου, Γιάννη; Είναι από τον χειμώνα. Ναι, σε ξέραμε και το καλοκαίρι», που έλεγε και ο παππούς μου. Οσο για τη Νατάσσα Μποφίλιου, τι να σας πω; Πρέπει να είσαι ο Κορνήλιος Καστοριάδης πλέον για να πεις μια γνώμη για κάτι;

Γιατί ενώ όλοι μιλούν για αλλαγή κανένας δεν κάνει προσπάθεια να αλλάξει τον εαυτό του;

Επειδή δυστυχώς το να αλλάξεις έστω και λίγο τον ίδιο σου τον εαυτό είναι πολύ δύσκολο. Το εύκολο είναι να είσαι όλη μέρα ξαπλωμένος στη λακκούβα με τις λάσπες και τα βατράχια και να κρώζεις με πάθος διάφορα «μπλα, μπλα, μπλα» περί αλλαγής και ύστερα να γέρνεις και να κοιμάσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει το καθήκον σου.

Ποιος φταίει για την κρίση που βιώνουμε σήμερα;

Οι πολίτες και οι πολιτικοί. Να δυο λέξεις που έχουν ίδια ρίζα, τη λέξη «πόλις». Οι πολιτικοί όμως δεν έρχονται ξαφνικά από τον Αρη ή από τη Σελήνη για να μας κυβερνήσουν. Εμείς τους διαλέγουμε, εκλέγονται με την ψήφο μας και είναι σαρξ εκ της σαρκός μας. Οπότε καταλήγουμε στο αιώνιο ερώτημα: Ποιος προηγείται, η κότα ή το αυγό;

Υπάρχει κάτι που θεωρείτε επαναστατικό στην εποχή μας;

Ναι, αυτό που κάνει εκείνος ο παπάς στην Κιβωτό του Κόσμου στην Ακαδημία Πλάτωνος. Μαζεύει παρατημένα παιδιά από τις πλατείες, τα ταΐζει, τα φροντίζει, αλλά συγχρόνως τους μαθαίνει και γράμματα. Δηλαδή τους δείχνει έναν δρόμο για να μπορέσουν αργότερα να βγάλουν μόνα τους το ψωμί τους. Αυτό εγώ το θεωρώ κάτι πολύ περισσότερο από φιλανθρωπία. Το θεωρώ επαναστατικό. Κάποιος που προσπαθεί κάθε μέρα, κάθε στιγμή, όλη του τη ζωή να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο την κοινωνία και συγχρόνως τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δεν είναι επαναστατικό;

Τι φοβάστε περισσότερο στις μέρες μας;

Τον φόβο, που έχει ρίξει την κοινωνία σε κώμα. Τι κάνουμε, πού πάμε, τι θα μας ξημερώσει αύριο και πώς θα τη βγάλουμε τελικά; Η μόνη ελπίδα είναι η σκέψη ότι ίσως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή αλλά βαριά κάθειρξη.

Τι ετοιμάζετε αυτό τον καιρό; Tι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε το μουσικό σας ταξίδι σήμερα;

Εδώ και δύο μήνες ετοιμάζω μια παράσταση που θα παρουσιάσω τον Ιανουάριο στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Το πλάνο είναι να κάνω τέσσερις παραστάσεις, στις 20 και 27 Ιανουαρίου και στις 3 και 10 Φεβρουαρίου. Οσο για το ταξίδι που με ρωτάτε, τη δύναμη για να συνεχίζω την αντλώ καταρχάς από μέσα μου, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά . Αυτό το μουσικό ταξίδι είναι πια ταυτισμένο μ’ εμένα. Είναι η ίδια μου η ζωή.